Βασανιστικές σκέψεις"

Το ξέρεις πως υπήρχαμε και στη δημιουργία του κόσμου; Ξέρεις αν θα υπάρχουμε και στην καταστροφή του; Ξέρεις στο τέλος αν θα κυριαρχήσει το φως ή το σκοτάδι; Πιστεύεις ακόμα σε αυτήν τη διαμάχη; Πιστεύεις στο καλό και στο κακό; Πιστεύεις πως πέσαμε από τα αστέρια ή γεννηθήκαμε από την κοιλιά της γης;

Ξέρεις την ιστορία για το φίδι και το μήλο; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί να υπάρχει ο απαγορευμένος καρπός; Έχεις ακούσει τίποτα για την πτώση; Μας έδιωξαν τελικά από τον Παράδεισο ή το σκάσαμε μια νύχτα κρυφά;

Έχεις ακούσει την ιστορία πως μια νύχτα σταυρώσαμε το Λυτρωτή και την Ελπίδα και μετά πέσαμε ήσυχοι για ύπνο; Τα ματωμένα χέρια φέρνουν στον ύπνο όνειρα γλυκά ή εφιάλτες; Και γιατί όταν ξυπνήσαμε τρέξαμε να αποκηρύξουμε την πράξη μας; Ήταν φόβος ή ειλικρινής μετάνοια;

Πιστεύεις πως είμαστε περαστικοί από τη γη; Πιστεύεις ακόμα πως έχουμε κάποιον προορισμό; Πιστεύεις πως θα μας δοθούν κι άλλες ευκαιρίες ή τούτο δω είναι το τελευταίο μας χαρτί;

Βλέπεις κάτι στον άνθρωπο που να θυμίζει πως έζησε στον Παράδεισο; Όταν παρακολουθείς την ιστορία του ανθρώπινου γένους, πόσο κοντινό σου μοιάζει εκείνο το «κατ' εικόνα και ομοίωση». Σου φαίνεται όλα αυτά τα χιλιάδες χρόνια σαν να έχει χάσει ο άνθρωπος το δρόμο του;

Έχουμε ζητήσει ποτέ συγγνώμη για τις «μάγισσες» που κάψαμε στο Μεσαίωνα στο όνομα Εκείνου; Πόσο πόνο προκαλέσαμε παρερμηνεύοντας τα λόγια Του που μίλησε για αγάπη;

Στις μέρες μας γιατί δεν ψάχνουμε τι μπορούν να μας διδάξουν ο Ιούδας και η προδοσία του για τριάκοντα αργύρια; Γιατί όλα πέρασαν, ξεχάστηκαν, θάφτηκαν; Μα τα αργύρια απόκτησαν πιο μεγάλη αξία; Γιατί κάναμε το μήλο χρυσό; Και γιατί το τρώμε πια τόσο λαίμαργα;

Βλέπεις τα νέα Σόδομα και Γόμορρα γύρω σου ή κλείνεις ερμητικά τα μάτια; Τα ανοίγεις μόνο δειλά κοιτώντας ψηλά μήπως βρέξει θειάφι και φωτιά; Προσμένεις τη Λύτρωση ή την Τιμωρία; Πιστεύεις πως φτάσαμε στον πάτο ή τώρα αρχίζει η πραγματική μας πτώση;

Πιστεύεις πως θα έρθει η άνοιξη; Ή τούτος είναι ο τελευταίος χειμώνας; Ο πιο βαρύς χειμώνας...

Με αυτά τα ερωτήματα σφηνωμένα στο κεφάλι του μεγάλωσε ο Νικήτας. Δεν άντεξε και γι' αυτό ίσως οδηγήθηκε σε ίδρυμα ψυχικά διαταραγμένων. Τώρα περιφέρεται ασκόπως και μοιάζει να έχει λιγότερα ερωτήματα...

Γιατί με έκλεισαν εδώ; Γιατί πέταξαν τα κλειδιά; Γιατί με εγκατέλειψαν όλοι τους; Γιατί ούτε με μισούν, ούτε μ' αγαπούν; Απλώς θέλουν να με ξεχάσουν; Θέλουν να ξεχάσουν εμένα; Ή τα ερωτήματα;