"Δημοτικό σχολείο Ζόγκας"

Σήμερα που πέρασα από κει δεν ακούγονταν παιδικές φωνές - δεν φταίει το ότι ήταν Κυριακή - δεν παίζουν παιδιά πια εκεί - δεν γίνονται μαθήματα στο σχολείο εδώ και 45 χρόνια! εγκατάλειψη και εδώ για την καλύτερη ζωή των πόλεων. Πριν από 70 - 75 χρόνια στο σχολείο τα πρωινά ήταν 46
παιδιά - τι φωνές, τι χαρές, όλα σιώπησαν! Ο δάσκαλος με ένα μηχανάκι έρχονταν από το Άργος να μάθει στα παιδιά γράμματα - λίγα γράμματα, όχι πολλά - ήταν βλέπετε τότε οι εποχές που το λιτό είχε αξία!


Μα πέρασαν αυτά ανεπιστρεπτί και έμεινε το σχολείο μονάχο του να στέκεται αγέρωχο σε πείσμα των καιρών σαν κάτι να περιμένει...

Παιδάκια να μαθαίνουν γράμματα δεν θα ξαναδεί - μου είπε με δάκρυα στα μάτια πως έχει ένα όνειρο για αυτό δεν πέφτει: να το διατηρούσε το ελληνικό κράτος, να έβαζε τα θρανία όπως ήταν παλιά, έναν παλιοπίνακα - να έφτιαχνε ένα μουσειακό είδος για μια Ελλάδα που χάθηκε. - και περνάει κόσμος μου λέει τώρα από δω πάνω - ανεβαίνει για κοσμοπολίτικες προσευχές - ίσως να έριχνε και σε μένα μια ματιά - και ας ξανά ακουστούν  δω μέσα παιδικές φωνές και ας γκρεμιστώ...


Δεν του είπα τίποτα και έφυγα - πως να στενοχωρήσεις ένα σχολείο...

υ.γ. αναρτήσεις έβγαιναν μόνο με στοιχηματικό περιεχόμενο - τούτο το ερειπωμένο σχολείο δεν έχει θέση εδώ! ένιωσα όμως την ανάγκη να το βγάλω εδώ - ίσως για να το τιμησω - ίσως για να δείξω πως το στοίχημα δεν είναι το παν - το στοίχημα ας γίνει το μέσον για μια καλύτερη ζωή και όχι σκοπός της ζωής...