"οι λέσχες των κουμαρτζήδων"

Πώς να παίξεις εθνικές και να μην νοιώσεις ενοχές.  Είναι και σε δόσεις βλέπω – Κυριακή, Δεύτερα, Τρίτη.  Να γίνει παιχνίδι - να έχει ο κοσμάκης επιλογές για καθημερινό κουμάρι. Τώρα, τι επιλογές μπορείς να έχεις παίζοντας εθνικές; Εδώ και να κερδίσεις πρέπει να προβληματιστείς – όχι γιατί κέρδισες, αλλά γιατί έπαιξες. Οι βαριές φανέλες, έχουν αποδόσεις που δεν τις βλέπεις.  Τα αμφίρροπα ματς υπάρχουν αναγκαστικά – και μόνο αναγκαστικά προσεγγίζονται – μα ο παίκτης παίζει αναγκαστικά;

Σε τέτοια μας μπορεί και να εφευρέθηκε το στοίχημα με τα γκολ – για τους παίκτες μιλάω. Αυτά με τα γκολ βλέπω είναι παντός καιρού. Όβερ, άντερ και γκολ, γκολ, όσο να ναι είναι πιο ευέλικτα. Άμα είναι και πιο αποδοτικά;  Που να ξέρω; υποψιάζομαι όμως είναι πιο δύσκολα από την ευκολία που  βγάζουν και πιο ζημιογόνα από αυτό που φαντάζεται ο πολύς κόσμος. Έλα μωρέ θα μπουν γκολ – τους ακούς να λένε. Που το στηρίζουν αυτό και πως βρίσκουν αξία στις αποδόσεις; Δυο επιλογές υπάρχουν, αντί για τρεις στη σημεία  – οι πιθανότητες είναι με το μέρος μας. Και το κέρμα δυο έχει – ποιος παίζει κόρωνα, γράμματα;

Αυτό με τις εθνικές πρέπει να προβληματίσει τις λέσχες των απανταχού κουμαρτζήδων.  Να δημιουργηθούν σεμινάρια με θέμα «εθνικές καταστροφές» - τι είναι αυτό που οδηγεί τον παίκτη, τον «αιώνιο» παίκτη σε επικίνδυνα νερά;  Είναι η τζογαδόρικη φύση του που τον στέλνει εκεί; Είναι οι σειρήνες που τον οδηγούν εκεί, πλανεύοντας τον με τα τραγούδια τους; - στην ανάγκη να δημιουργήσουν και μονάδες απεξάρτησης σαν τους τοξικομανείς. Παίζεις εθνικές – πάρε το χαπάκι σου…

Ακόμα μπορεί να υπάρχουν ποινές, διαγραφές για όσους εμπιστεύονται τις εθνικές. Δεν μπορεί εσύ κύριε να ξεφτιλίζεις τις λέσχες μας με τα καμώματα σου – τον πούλο. Είπαμε είναι δύσκολο το κουμάρι – να πέφτουμε μαχόμενοι, όχι παραδίνοντας τα όπλα στον εχθρό. Και στα πρακτορεία μπορεί να γίνει παιχνίδι – έξω, μέσα τι παιχνίδι να γίνει; Με ενημερωτικά φυλλάδια, να μοιραστούν στον κόσμο, για τους κινδύνους που κρύβουν οι εθνικές.

Ο κίνδυνος να γράφουν δεν είναι τι παίζεις, αλλά γιατί παίζεις – ποια ανάγκη σε οδηγεί σε μαζωματαρέους; Μαζεύονται τούτοι κάνα δυο φορές τον χρόνο να παίξουν, ας τους να μαζεύονται – ας τους να κουρεύονται και ρίξε πάσο. «το πάσο δεν είναι πράξη δειλίας, αλλά σοφίας…»

Άλλο ένα που πρέπει να δουν οι «λέσχες των κουμαρτζήδων» κάτι τέτοιες μέρες είναι να μην πέσει ο κοσμάκης στις μικρές κατηγορίες. Παίζεις κύριε μου, σε κυριλέ λέσχες και το σαββατοκύριακο είναι κλειστές – ρεπό. Μην κάνεις το λάθος και πας σε παρακμιακά καφενεία θα σου πάρουν το κεφάλι. Άλλες συμπεριφορές, άλλα ντυσίματα, αλλιώς μοιράζουν εκεί τα χαρτιά. Άσε που θα σε ζαλίσει ο καπνός, μπορεί να σου βάλουν και καμιά μπόμπα και σε μαδήσουν.

Σε ένα, δυο πράγματα, μπορεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος να εκπαιδευτεί για να κάνει την διάφορα – σε πιότερα τα χάνει. – όχι οι μεγαλοφυΐες θα μου πεις – ναι ξέρετε πολλές μεγαλοφυΐες να παίζουν κουμάρι…

Υ.γ. στις λέσχες των κουμαρτζήδων να δίνεται  στα μέλη το βιβλίο «ο παίκτης» του Ντοστογιέφσκι. Είχε πάθος με τα τυχερά παιχνίδια αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος. Λέγεται πως έγραφε για να ξεπληρώσει το χρέος του, που του άφηνε συχνά το πάθος για τα τυχερά παιχνίδια. Και ο παίκτης γράφτηκε κάτω από την πίεση των δανειστών. Συγκλονίστηκε όταν βρέθηκε στην Ευρώπη και γνώρισε την ρουλέτα – το κόκκινο και το μαύρο – όλα η τίποτα…

«…- γιαγιά, το zero μόλις έχει βγει – της είπα – συνεπώς θα αργήσει να ξαναβγεί. Θα χάσετε πολλά, περιμένετε λίγο.

-       Ανοησίες, βάλε!

-       Ορίστε, μα ίσως και να μην βγει ίσαμε το βράδυ, κι αν ακόμα ποντάρετε χίλιες φορές, αυτό συμβαίνει.

-       Έλα ανοησίες, ανοησίες. Σα φοβάσαι τον λύκο - μην πηγαίνεις στο δάσος. Πως; Χάσαμε; Βάλε κι άλλα…»

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, « ο παίκτης», εκδόσεις, Γκοβόστη, σελίδα 124