αουτσαιντερ

Δεν την έζησα την Black Friday και έχω σκάσει. Ήρθε και σε μας η αμερικανιά τούτη. Για κάτι απίθανες προσφορές, λέει, κάτι απίθανοι τύποι κάνουν ουρές και ξεχύνονται σαν τα ζα. Να σταθώ και γω στην ουρά να νιώσω την ηδονή του κοπαδιού, έστω για μια φορά...

Λόγοι ανωτέρας βίας μάς ανάγκασαν να κατεβάσουμε τα ρολά. Ξεχάσαμε, βλέπω, και να γράφουμε. Καινούριο πληκτρολόγιο, αλλά τα πλήκτρα δύσκολα πατιούνται. Τα κοιτάς, τα ξανακοιτάς, αλλά γραφή δεν βγαίνει. Να ακούσω κάνα τραγούδι; Να πω κάνα τραγούδι χαρωπό; Να πιάσω κάνα σκοπό βαρύ, μελαγχολικό σαν τον καιρό;

Τσαγκαροδευτέρα σήμερα, μεγάλη η χάρη της! Με στραβομούτσουνα ξυπνάει ο κόσμος να πάει στη δουλειά του – όσοι έχουν πια... Μια ξινίλα τη βλέπεις να υπάρχει γύρω σου. Κάτι φάτσες πρωινές βλέπεις και λες παναγιά μου – που πάνε, ρε, όλοι τούτοι;

Έκατσα ν στρώσω ένα χαλί χθες γιατί πάγωσα δω πάνω. Άμα δεν είναι χαλί μαγικό, τι μας το λες θα μου πείτε; - τι μας νοιάζουν τα χαλιά σου και η γέρικη παραξενιά σου; Εγώ θα το πω και ας μην είναι χαλί μαγικό.

Έρχονται τα κουπόνια τα μεγάλα, οι ευκαιρίες οι πολλές, τα μεγάλα Τζακ Ποτ του Τζόκερ, η ανάπτυξη επίσης έρχεται, όλα για τον κυρίαρχο, αλλά πεινασμένο λαό. Τώρα εμείς οι λοξοί, άμα περιμένουμε να κονομήσουμε με τις Αυριανές Αγγλιδούλες, το βλέπω λίγο χλωμό. Δεν βλέπω να κάνουμε χαΐρι με δαύτες αύριο…

Δεν πατάει ψυχή δω πάνω το χειμώνα; Άντε να έρθουν μέχρι κάτω στους πρόποδες του βουνού, να ρίξουν μια μάτια  και μετά να τρέξουν στην θαλπωρή των πόλεων. Αυτή η ρουφιάνα η θαλπωρή, αυτή ανάγκη του ανθρώπου να μην εκτεθεί στο κρύο, έχει φέρει πιότερη παγωνιά στις ανθρώπινες καρδιές από όσο ο πιο βαρύς χειμώνας.

Το 400 π.Χ. περίπου έζησε ο Σου Τζου, ένας κινέζος στρατηγός που έγραψε ένα βιβλίο με 13 κεφάλαια, «Η Τέχνη του Πολέμου». Ένα από τα αρχαιότερα βιβλία στρατιωτικής στρατηγικής στον κόσμο, που έγινε η αιτία να τον προσέξει και να τον πάρει στην αυλή του ο βασιλιάς Χο Λου και να τον κάνει αρχιστράτηγο του στρατού του. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο στρατός του βασιλιά κάτω από τις διαταγές του Σου Τζου δεν έχασε καμία μάχη.

Εδώ πολυτεχνείο, εκεί πολυτεχνείο – που είναι το πολυτεχνείο;  - πέταξαν τα μικρόφωνα, το ρίξανε στις μάσες και βούλιαξε το πλοίο! Μην μου πεις ότι θα γίνει πάλι και πορεία και θα παρελάσουν οι ίδιες φάτσες γιατί θα βάλω τα κλάματα. Δεν υπήρξε μεγαλύτερη απάτη από την γενιά του πολυτεχνείου…

Να κοιτάς ένα τετράδιο με φύλλα κενά και να ψάχνεις τι να γράψεις, μου φαίνεται πιο ανθρώπινο. Να κάθεσαι ανάμεσα στα πλήκτρα και σε μια σελίδα άσπρη, κενή, μού φαίνεται πιο καταδικασμένο στην αποτυχία. Αλλά σάμπως δεν είναι εύκολο να αποτύχει ένα γραπτό; Και τελικά επιτυχημένο γραπτό είναι αυτό που κρεμιέται στα μανταλάκια; Ή αυτό που μένει θαμμένο;

'Ρε Nklaps, ρε Nklaps! Καθόμαστε εδώ με τα στοιχήματα, με τα μηνύματα, με την χοντρή πένα και με τις άλλες ομορφιές και παπαριές και δεν λες τίποτα για το «φόνο». Αφού στο έχω πει, πετάω το κλειδί καμία φορά και πέρα βρέχει. Ανενημέρωτος πιάστηκα και αδιάβαστος για το μεγάλο γεγονός τούτο...

Το έντονο φως κι η δυνατή φωνή του ήλιου με ξύπνησαν απότομα σήμερα. «Ξύπνα τεμπέλη, ξύπνα υπναρά! Ακόμα χάνεις το χρόνο σου μες στα σκεπάσματά σου; Εγώ σηκώθηκα ψηλά και εσύ είσαι ακόμα κάτω», μου φώναξε ο ζωοδότης ήλιος και συνέχισε. «Είσαι πολύ μεγάλος πια για να ξέρεις πως το να μένεις κάτω πολύ ώρα είναι σύμπτωμα παρακμής. Ακόμα γνωρίζεις πως η ζεστασιά των σκεπασμάτων φέρνει μαλθακότητα και η νωθρότητα «σκοτώνει τον πολεμιστή...»

Εγώ, όταν ήρθε το στοίχημα του ΟΠΑΠ, εννοείται ότι ήμουν εντελώς άσχετος (καλά, όχι ότι τώρα σκαμπάζω, αλλά τότε το έβλεπα και πρώτη φορά). Τότε όλοι ξέραμε το ΠΡΟ-ΠΟ με τους γνωστούς 13 αγώνες. Έρχεται, λοιπόν, το στοίχημα και μας λέει: «αν θέλετε, βάζετε ΜΟΝΟ 4 αγώνες». Λέω και εγώ «τι λέτε, ρε παιδιά; ΜΟΝΟ τέσσερις αγώνες; Αυτό είναι εύκολο! Εδώ έχω πιάσει και 11 στο ΠΡΟ-ΠΟ.»

Λένε ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Γιατί να μην ισχύει και στο στοίχημα τούτο; Δύσκολο ν’ αλλάξεις περπατησιά. «You can not teach an old dog new tricks» -δεν μπορείς να μάθεις γέρικο σκυλί καινούρια κόλπα, λένε οι Αμερικανοί.

«Βγάλε με, ρε παπάρα, στο γυαλί»… Έτσι σήμερα το πρωί με έπιασε από τα μούτρα η χοντρή πένα. «Με μοστράρισες δω πάνω και παίζεις μπάλα μόνος σου. Άσε να πατήσω εγώ τα πλήκτρα και παπάδες θα σου γράψω. Αλλιώς θα πάω αλλού, που με ζητάνε και για τα γραπτά μου και για την ομορφιά μου...»

Οι αγγλιδούλες σχεδόν πάντα δίνουν το παρών στο σαββατιάτικο κουμάρι, αλλά τώρα έχει και κείνες τις ουρανοκατέβατες τις εθνικούλες. Δεν γίνεται, αδελφέ, να τις πηδήξεις ούλες… Ειδικά εκείνες τις εθνικές που βγαίνουν στην πιάτσα μια στο τόσο - πού να βρεις τα γούστα τους; Πού να πιάσεις το σφυγμό τους; Άδικος κόπος, χαμένα λεφτά.

Δεν θεωρείται εξυπνάδα στις μέρες μας να αγγίζεις το πυρωμένο σίδερο για να δεις αν καίει. Κάποιοι άλλοι δύστυχοι το δοκίμασαν πριν από σένα αυτό. Έτσι και στο στοίχημα, ενώ είναι δύσκολο να βρεις το δρόμο που οδηγεί στο κέρδος, είναι πολύ εύκολα να βρεις το δρόμο που οδηγεί στην καταστροφή…

Ήταν μια κοπέλα, η Μυρτώ. Είχε μπει στην εφηβεία για τα καλά. Άβγαλτη αγάπησε έναν ξένο, έναν πραματευτή. Ήταν τότε στις παλιές εποχές που ο έρωτας έμενε συνήθως στα μάτια και στην καρδιά. Αγνές εποχές, αγνοί άνθρωποι, αγνοί και οι έρωτες.

Έγραψα το πρώτο μου ποίημα στα νεανικά μου χρόνια. Δεν κατάλαβα γιατί το έγραψα, αλλά κατάλαβα γιατί δεν ξαναέγραψα. Αμυδρά θυμάμαι πως ήταν μελαγχολικό, όπως όλα τα ποιήματα. Η θλίψη πηγή δημιουργίας, σκέφτηκα και προτίμησα να χαρώ τα νιάτα μου. Έριξα λίγο αλκοόλ στο ποτήρι μου για να ξεφύγω από τον κύκλο των χαμένων ποιητών.

Μια καλημέρα μου βγαίνει να την πω και θα την πω. Αλλά ενώ λέω με ευκολία να έχουμε μια μέρα καλή, ανθρώπινη, μετά μένω κενός, ανήμπορος να γράψω λέξη, να αρθρώσω σκέψη. Είναι και τούτη η φύση που πολλές φόρες σου παίρνει τις σκέψεις, σαν να θέλει να σε λυτρώσει…

Στο κλουβί με τις τρελές, όλοι εκεί μέσα είμαστε. Αριστεροί, δεξιοί, βολεμένοι, πικραμένοι, ερωτευμένοι, προδομένοι. Δεν τα βλέπουμε τα κάγκελα, μα το κλουβί είναι εκεί και εμείς είμαστε οι τρελές μέσα. Πλάκα έχουμε, γιατί ενώ ζούμε έτσι στοιβαγμένοι και σκλαβωμένοι, καμαρώνουμε για τη δημοκρατία και την ελευθερία μας...

Καλημέρα! Για σήμερα έχω γίνει σαν τις γριές που ξέμειναν στο ράφι – το ένα μου βρωμάει, το άλλο μου μυρίζει. Τι να παίξεις σήμερα; Τι να πιάσεις; Και τι να ρημάξεις; Καθημερινό κουμάρι; Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Αχάραγα σηκώθηκα σήμερα - σαν κυνηγός, όχι σαν χαμάλης. Ήθελα να τραβήξω πάλι για το σταυροδρόμι. Εκεί όπου πήραμε το δρόμο του πολιτισμού, με τα φανταχτερά φώτα, στις πλανεύτρες πολιτείες. Εκεί όπου ο άνθρωπος άφησε μια ήρεμη ζωή, χωρίς πολλά βάρη, για μια ζωή που δεν είμαστε σίγουροι τελικά αν αξίζει…

Να κάτσεις και να σχολιάσεις αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ και Ουέφα μου φαίνεται πολύ παράκαιρο. Τώρα αν κάθεσαι και ποντάρεις σε δαύτους και περιμένεις έτσι να πάρεις το δρόμο για τη γη των Μακάρων, άλλαξε πλευρό γιατί για την στοιχηματική κόλαση σε βλέπω.

Ο ερημίτης μιλάει... Ψέματα! Με ποιον να μιλήσει; Ποιος ακούει ερημίτες πια; Ίσως μιλάει από μέσα του, ίσως να μιλάει φωναχτά. Αναχωρητές είναι και οι ερημίτες. Κάποτε αναχωρούσαν και πήγαιναν σε δύσβατα μέρη, όπου έψαχναν το Θεό – μα τώρα ψάχνουν τον άνθρωπο. Συνήθισαν να μιλούν μονάχοι τους και να ψάχνουν μονάχοι τους.

Πριν από κάτι μέρες ήταν, λέει, «παγκόσμια μέρα αποταμίευσης». Να καταργηθεί! Τι παπαριά είναι κι αυτή; Βρακί δεν έχει ο κώλος μας, και σου λέει βαλε σώβρακα στην ντουλάπα – κάτσε καλά, ρε! Γιατί μας δουλεύεις, κύριε; Αφού δεν μας άφησαν σάλιο οι αρχοντάδες. Βρήκαν κάτι χρωστούμενα από παλιά και μας το φόρεσαν το κοστούμι. Δεν έχουμε μαντίλι να κλάψουμε και μοιράζουν κουμπαράδες.

Καλό μήνα σου λέει ο άλλος, κάτι είναι και αυτό. Με ευχές ακόμα πιστεύουν πως θα ξορκίσουν το κακό. Ποιο είναι όμως το κακό; Έλα μου ντε! Βγήκε κι ένας ήλιος σήμερα, αλλά ακόμα και αυτός ο παλιός θεός και να θέλει δεν μπορεί να σταματήσει την έλευση του χειμώνα.