αουτσαιντερ

Να κολλήσω καμία ταμπέλα «Κλειστό λόγω ψύχους» ή να το αφήσω έτσι; Άραγε να μην ενδείκνυται ο χειμώνας χωρίς θαλπωρή για τους «καλλιτέχνες»; Είναι δύσκολο πράγμα τελικά να μαζεύεις ξύλα. Τα πληγιασμένα και τα παγωμένα χέρια δεν ανταποκρίνονται στο πληκτρολόγιο.

Ήρθαν και τα κρύα, τα χιόνια και το τρίξιμο των δοντιών. Δύσκολος ο χειμώνας. Έχει και αυτές τις νύχτες τις ατελείωτες... Πάντα το σκοτάδι έκανε τον άνθρωπο επιφυλακτικό. Νόμιζε πως το φως είναι η αλήθεια και μαζεύτηκε σαν τις μύγες γύρω του.

Δεν την έζησα την Black Friday και έχω σκάσει. Ήρθε και σε μας η αμερικανιά τούτη. Για κάτι απίθανες προσφορές, λέει, κάτι απίθανοι τύποι κάνουν ουρές και ξεχύνονται σαν τα ζα. Να σταθώ και γω στην ουρά να νιώσω την ηδονή του κοπαδιού, έστω για μια φορά...

Λόγοι ανωτέρας βίας μάς ανάγκασαν να κατεβάσουμε τα ρολά. Ξεχάσαμε, βλέπω, και να γράφουμε. Καινούριο πληκτρολόγιο, αλλά τα πλήκτρα δύσκολα πατιούνται. Τα κοιτάς, τα ξανακοιτάς, αλλά γραφή δεν βγαίνει. Να ακούσω κάνα τραγούδι; Να πω κάνα τραγούδι χαρωπό; Να πιάσω κάνα σκοπό βαρύ, μελαγχολικό σαν τον καιρό;

Τσαγκαροδευτέρα σήμερα, μεγάλη η χάρη της! Με στραβομούτσουνα ξυπνάει ο κόσμος να πάει στη δουλειά του – όσοι έχουν πια... Μια ξινίλα τη βλέπεις να υπάρχει γύρω σου. Κάτι φάτσες πρωινές βλέπεις και λες παναγιά μου – που πάνε, ρε, όλοι τούτοι;

Έκατσα ν στρώσω ένα χαλί χθες γιατί πάγωσα δω πάνω. Άμα δεν είναι χαλί μαγικό, τι μας το λες θα μου πείτε; - τι μας νοιάζουν τα χαλιά σου και η γέρικη παραξενιά σου; Εγώ θα το πω και ας μην είναι χαλί μαγικό.

Έρχονται τα κουπόνια τα μεγάλα, οι ευκαιρίες οι πολλές, τα μεγάλα Τζακ Ποτ του Τζόκερ, η ανάπτυξη επίσης έρχεται, όλα για τον κυρίαρχο, αλλά πεινασμένο λαό. Τώρα εμείς οι λοξοί, άμα περιμένουμε να κονομήσουμε με τις Αυριανές Αγγλιδούλες, το βλέπω λίγο χλωμό. Δεν βλέπω να κάνουμε χαΐρι με δαύτες αύριο…

Δεν πατάει ψυχή δω πάνω το χειμώνα; Άντε να έρθουν μέχρι κάτω στους πρόποδες του βουνού, να ρίξουν μια μάτια  και μετά να τρέξουν στην θαλπωρή των πόλεων. Αυτή η ρουφιάνα η θαλπωρή, αυτή ανάγκη του ανθρώπου να μην εκτεθεί στο κρύο, έχει φέρει πιότερη παγωνιά στις ανθρώπινες καρδιές από όσο ο πιο βαρύς χειμώνας.

Το 400 π.Χ. περίπου έζησε ο Σου Τζου, ένας κινέζος στρατηγός που έγραψε ένα βιβλίο με 13 κεφάλαια, «Η Τέχνη του Πολέμου». Ένα από τα αρχαιότερα βιβλία στρατιωτικής στρατηγικής στον κόσμο, που έγινε η αιτία να τον προσέξει και να τον πάρει στην αυλή του ο βασιλιάς Χο Λου και να τον κάνει αρχιστράτηγο του στρατού του. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο στρατός του βασιλιά κάτω από τις διαταγές του Σου Τζου δεν έχασε καμία μάχη.

Εδώ πολυτεχνείο, εκεί πολυτεχνείο – που είναι το πολυτεχνείο;  - πέταξαν τα μικρόφωνα, το ρίξανε στις μάσες και βούλιαξε το πλοίο! Μην μου πεις ότι θα γίνει πάλι και πορεία και θα παρελάσουν οι ίδιες φάτσες γιατί θα βάλω τα κλάματα. Δεν υπήρξε μεγαλύτερη απάτη από την γενιά του πολυτεχνείου…

Να κοιτάς ένα τετράδιο με φύλλα κενά και να ψάχνεις τι να γράψεις, μου φαίνεται πιο ανθρώπινο. Να κάθεσαι ανάμεσα στα πλήκτρα και σε μια σελίδα άσπρη, κενή, μού φαίνεται πιο καταδικασμένο στην αποτυχία. Αλλά σάμπως δεν είναι εύκολο να αποτύχει ένα γραπτό; Και τελικά επιτυχημένο γραπτό είναι αυτό που κρεμιέται στα μανταλάκια; Ή αυτό που μένει θαμμένο;

'Ρε Nklaps, ρε Nklaps! Καθόμαστε εδώ με τα στοιχήματα, με τα μηνύματα, με την χοντρή πένα και με τις άλλες ομορφιές και παπαριές και δεν λες τίποτα για το «φόνο». Αφού στο έχω πει, πετάω το κλειδί καμία φορά και πέρα βρέχει. Ανενημέρωτος πιάστηκα και αδιάβαστος για το μεγάλο γεγονός τούτο...

Το έντονο φως κι η δυνατή φωνή του ήλιου με ξύπνησαν απότομα σήμερα. «Ξύπνα τεμπέλη, ξύπνα υπναρά! Ακόμα χάνεις το χρόνο σου μες στα σκεπάσματά σου; Εγώ σηκώθηκα ψηλά και εσύ είσαι ακόμα κάτω», μου φώναξε ο ζωοδότης ήλιος και συνέχισε. «Είσαι πολύ μεγάλος πια για να ξέρεις πως το να μένεις κάτω πολύ ώρα είναι σύμπτωμα παρακμής. Ακόμα γνωρίζεις πως η ζεστασιά των σκεπασμάτων φέρνει μαλθακότητα και η νωθρότητα «σκοτώνει τον πολεμιστή...»

Εγώ, όταν ήρθε το στοίχημα του ΟΠΑΠ, εννοείται ότι ήμουν εντελώς άσχετος (καλά, όχι ότι τώρα σκαμπάζω, αλλά τότε το έβλεπα και πρώτη φορά). Τότε όλοι ξέραμε το ΠΡΟ-ΠΟ με τους γνωστούς 13 αγώνες. Έρχεται, λοιπόν, το στοίχημα και μας λέει: «αν θέλετε, βάζετε ΜΟΝΟ 4 αγώνες». Λέω και εγώ «τι λέτε, ρε παιδιά; ΜΟΝΟ τέσσερις αγώνες; Αυτό είναι εύκολο! Εδώ έχω πιάσει και 11 στο ΠΡΟ-ΠΟ.»

Λένε ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Γιατί να μην ισχύει και στο στοίχημα τούτο; Δύσκολο ν’ αλλάξεις περπατησιά. «You can not teach an old dog new tricks» -δεν μπορείς να μάθεις γέρικο σκυλί καινούρια κόλπα, λένε οι Αμερικανοί.

«Βγάλε με, ρε παπάρα, στο γυαλί»… Έτσι σήμερα το πρωί με έπιασε από τα μούτρα η χοντρή πένα. «Με μοστράρισες δω πάνω και παίζεις μπάλα μόνος σου. Άσε να πατήσω εγώ τα πλήκτρα και παπάδες θα σου γράψω. Αλλιώς θα πάω αλλού, που με ζητάνε και για τα γραπτά μου και για την ομορφιά μου...»

Οι αγγλιδούλες σχεδόν πάντα δίνουν το παρών στο σαββατιάτικο κουμάρι, αλλά τώρα έχει και κείνες τις ουρανοκατέβατες τις εθνικούλες. Δεν γίνεται, αδελφέ, να τις πηδήξεις ούλες… Ειδικά εκείνες τις εθνικές που βγαίνουν στην πιάτσα μια στο τόσο - πού να βρεις τα γούστα τους; Πού να πιάσεις το σφυγμό τους; Άδικος κόπος, χαμένα λεφτά.

Δεν θεωρείται εξυπνάδα στις μέρες μας να αγγίζεις το πυρωμένο σίδερο για να δεις αν καίει. Κάποιοι άλλοι δύστυχοι το δοκίμασαν πριν από σένα αυτό. Έτσι και στο στοίχημα, ενώ είναι δύσκολο να βρεις το δρόμο που οδηγεί στο κέρδος, είναι πολύ εύκολα να βρεις το δρόμο που οδηγεί στην καταστροφή…

Ήταν μια κοπέλα, η Μυρτώ. Είχε μπει στην εφηβεία για τα καλά. Άβγαλτη αγάπησε έναν ξένο, έναν πραματευτή. Ήταν τότε στις παλιές εποχές που ο έρωτας έμενε συνήθως στα μάτια και στην καρδιά. Αγνές εποχές, αγνοί άνθρωποι, αγνοί και οι έρωτες.

Έγραψα το πρώτο μου ποίημα στα νεανικά μου χρόνια. Δεν κατάλαβα γιατί το έγραψα, αλλά κατάλαβα γιατί δεν ξαναέγραψα. Αμυδρά θυμάμαι πως ήταν μελαγχολικό, όπως όλα τα ποιήματα. Η θλίψη πηγή δημιουργίας, σκέφτηκα και προτίμησα να χαρώ τα νιάτα μου. Έριξα λίγο αλκοόλ στο ποτήρι μου για να ξεφύγω από τον κύκλο των χαμένων ποιητών.

Μια καλημέρα μου βγαίνει να την πω και θα την πω. Αλλά ενώ λέω με ευκολία να έχουμε μια μέρα καλή, ανθρώπινη, μετά μένω κενός, ανήμπορος να γράψω λέξη, να αρθρώσω σκέψη. Είναι και τούτη η φύση που πολλές φόρες σου παίρνει τις σκέψεις, σαν να θέλει να σε λυτρώσει…

Στο κλουβί με τις τρελές, όλοι εκεί μέσα είμαστε. Αριστεροί, δεξιοί, βολεμένοι, πικραμένοι, ερωτευμένοι, προδομένοι. Δεν τα βλέπουμε τα κάγκελα, μα το κλουβί είναι εκεί και εμείς είμαστε οι τρελές μέσα. Πλάκα έχουμε, γιατί ενώ ζούμε έτσι στοιβαγμένοι και σκλαβωμένοι, καμαρώνουμε για τη δημοκρατία και την ελευθερία μας...

Καλημέρα! Για σήμερα έχω γίνει σαν τις γριές που ξέμειναν στο ράφι – το ένα μου βρωμάει, το άλλο μου μυρίζει. Τι να παίξεις σήμερα; Τι να πιάσεις; Και τι να ρημάξεις; Καθημερινό κουμάρι; Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Αχάραγα σηκώθηκα σήμερα - σαν κυνηγός, όχι σαν χαμάλης. Ήθελα να τραβήξω πάλι για το σταυροδρόμι. Εκεί όπου πήραμε το δρόμο του πολιτισμού, με τα φανταχτερά φώτα, στις πλανεύτρες πολιτείες. Εκεί όπου ο άνθρωπος άφησε μια ήρεμη ζωή, χωρίς πολλά βάρη, για μια ζωή που δεν είμαστε σίγουροι τελικά αν αξίζει…

Να κάτσεις και να σχολιάσεις αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ και Ουέφα μου φαίνεται πολύ παράκαιρο. Τώρα αν κάθεσαι και ποντάρεις σε δαύτους και περιμένεις έτσι να πάρεις το δρόμο για τη γη των Μακάρων, άλλαξε πλευρό γιατί για την στοιχηματική κόλαση σε βλέπω.

Ο ερημίτης μιλάει... Ψέματα! Με ποιον να μιλήσει; Ποιος ακούει ερημίτες πια; Ίσως μιλάει από μέσα του, ίσως να μιλάει φωναχτά. Αναχωρητές είναι και οι ερημίτες. Κάποτε αναχωρούσαν και πήγαιναν σε δύσβατα μέρη, όπου έψαχναν το Θεό – μα τώρα ψάχνουν τον άνθρωπο. Συνήθισαν να μιλούν μονάχοι τους και να ψάχνουν μονάχοι τους.

Πριν από κάτι μέρες ήταν, λέει, «παγκόσμια μέρα αποταμίευσης». Να καταργηθεί! Τι παπαριά είναι κι αυτή; Βρακί δεν έχει ο κώλος μας, και σου λέει βαλε σώβρακα στην ντουλάπα – κάτσε καλά, ρε! Γιατί μας δουλεύεις, κύριε; Αφού δεν μας άφησαν σάλιο οι αρχοντάδες. Βρήκαν κάτι χρωστούμενα από παλιά και μας το φόρεσαν το κοστούμι. Δεν έχουμε μαντίλι να κλάψουμε και μοιράζουν κουμπαράδες.

Καλό μήνα σου λέει ο άλλος, κάτι είναι και αυτό. Με ευχές ακόμα πιστεύουν πως θα ξορκίσουν το κακό. Ποιο είναι όμως το κακό; Έλα μου ντε! Βγήκε κι ένας ήλιος σήμερα, αλλά ακόμα και αυτός ο παλιός θεός και να θέλει δεν μπορεί να σταματήσει την έλευση του χειμώνα.

Παλιά, για όσους έπαιρναν λίγο λοξά τη ζωή, υπήρχε η φράση «πήραν τα βουνά». Τώρα το να πάρει κανείς τα βουνά ίσως είναι σημάδι λύτρωσης. Γαλήνη και ηρεμία σου προσφέρει ένας κυριακάτικος περίπατος στα βουνά. Όσο ανεβαίνει ο άνθρωπος προς τα ύψη, τόσο τα προβλήματα του μένουν κάτω. Προβλήματα που μας ταλανίζουν συνέχεια, η φύση έχει έναν μοναδικό τρόπο να τα αποδιώχνει από πάνω μας, καθώς αντικρίζουμε το μοναδικό της τοπίο.

«Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια.» Έχουμε πει πως το στοίχημα θέλει χειμωνιάτικο καιρό, κρύο, βροχές, χιόνια και αγέρηδες, να συνθέτουν ένα τοπίο που να σε προδιαθέτει να κλειστείς μέσα, να πετάξεις το κλειδί και να τα βάλεις με τους άρχοντες του κουμαριού. Βέβαια, αυτοί οι άτιμοι χειμώνα - καλοκαίρι είναι εκεί, πανέτοιμοι να μην σου παραχωρήσουν ούτε πιθαμή από τα εδάφη τους.

Ημέρα του ΟΧΙ σήμερα και ο Έλληνας γιορτάζει. Βάζει τα καλά και αμολιέται στις πλατειές να βροντοφωνάξει το ΟΧΙ. Είναι και κάτι επίσημοι εκεί και καμαρώνουν – ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, αλλά ασ' τους να καμαρώνουν. Γίνεται και πασαρέλα εκεί για τα πιο όμορφα μπούτια, το φιλοθεάμον κοινό ξεσπάει σε χειροκροτήματα αναλόγως με το μέγεθος των αποκαλύψεων. Μα το καλύτερο χαρτί πάντα το κρατούν οι καθηγήτριες…

Μετά την εβδομάδα που μας πέρασε, που στοιχηματικά βόγκηξαν τα γκισέ από πονταρίσματα παντός φύσης, ξεκινά μια εβδομάδα με πιο χαλαρούς ρυθμούς. Ελπίζω ο κουμαρτζής να αφιερώσει τις μέρες αυτές προς γνώση και συμμόρφωση. Θα μου πεις, τζάμπα πάλι τα γράφεις, έχει κάτι κυπελλάκια στας Ευρώπας, πάλι θα παίξουν – όχι με τον ίδιο φανατισμό ίσως, αλλά θα παίξουν. Δεν πα να παίξουν και μακριά γαϊδούρα;

Ανάσα δεν παίρνει ο παίκτης, ο «αιώνιος» παίκτης. Αυτό βλέπω εγώ. Από Τσάμπιονς Λιγκ στο Ουέφα κι έρχεται ένα Σαββατοκύριακο με παιχνίδια για όλα τα γούστα. Θ’ αναστενάξουν πάλι τα γκισέ με παιχνίδι, που θα βαρούν στο γάμο του Καραγκιόζη τα πιότερα, αλλά ποιος νοιάζεται;

Καλημέρα. Το ματσάκι χθες το πήρε ο Μέσι περπατώντας. 4-0 η Μπάρτσα του Μέσι τη Σίτι του Πεπ. Χατ τρικ ο κοντός και ο Γκουαρντιόλα έφυγε ταπεινωμένος από κει όπου μεγαλούργησε. Τι να λέμε τώρα; Ο άνθρωπος είναι αλλού ποδοσφαιρικά. Τρεις φορές βρέθηκε κοντά στο γκολ και τις τρεις τις έκανε γκολ και τους πήρε και ένα πέναλτι, αφού πέρασε όσους βρήκε μπροστά του.

Σε ρηχά νερά το ντέρμπι χθες. Δεν ήθελε να χάσει κανείς κι ήρθε χαλαρά 0-0. Αυτά τα 0-0, ξέρετε, μοιράζουν και χρήμα στο live στα μπούκια. Όλο να σπρώξουμε, κάποιο γκολ θα μπει και βάλτε να πάει, και στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό. Τα έχουμε πει αυτά – η δυσκολία στο στοίχημα κρύβεται και μέσα στο ίδιο το παιχνίδι, αλλά και μέσα μας. Άμα είσαι από αυτούς που δεν σέβονται το παιχνίδι και δεν το αντιμετωπίζεις με τη δέουσα σοβαρότητα, θα σε φάει το φίδι. Όφις καταραμένος σε περιμένει στη γωνιά, εάν δεν μάθεις το πιο σημαντικό πράγμα στο στοίχημα – να μην τζογάρεις, αδελφέ μου.

«Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει…»,  μπορείς να βάλεις και το «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» και κοιτάς γύρω σου και φτιάνεις μια ρίμα. Πού στο διάολο βρεθήκαν τόσοι πολλοί λοβοτομημένοι; Η χώρα, λένε κάτι περίεργοι, δέχεται επίθεση. Ξεπουλάνε τα πάντα και στους Έλληνες φτιάχνουν ένα μέλλον με αόρατη σκλαβιά και υπαρκτή εξαθλίωση. Και δεν ανοίγει ρουθούνι…

Καλημέρα και καλή εβδομάδα. Στοιχηματική διαβολοβδομάδα έρχεται. Ξεκινά από σήμερα με το απόλυτο ντέρμπι στο νησί, Λίβερπουλ – Μάντσεστερ Γιουν. Έρχεται ο βασιλιάς του στοιχήματος, το Τσάμπιονς Λιγκ, κι ακολουθεί ο πρίγκιπας, το Ουέφα. Αύριο είναι και κάτι Αγγλιδούλες, αλλά ποιος τις χέζει αυτές, θα μου πείτε.

Λίγο πιο μακριά ξεκίνησες, άνθρωπε, να πας. Λίγο πιο μακριά, μα εσύ έφτασες στα αστέρια και χάθηκες. Ποιος θα σε φέρει τώρα πίσω; Εγκατέλειψες τη γη για το ταξίδι στους ουρανούς... Τι κέρδισες; Τι έχασες; Για ποιον άραγε τώρα τραγουδά η γη τα μελαγχολικά της τραγούδια; Η πλάνη των αστεριών σε ώθησε σ’ αυτό το καταστροφικό ταξίδι. Μα κάποτε θα πέσεις – και τότε ποιος θα μαζέψει τα κομμάτια σου;

Αγγλιδούλες σε πτώση - σε βάζω στο κλίμα αμέσως. Αλλά να πούμε πρώτα για το ευρύ κοινό πως οι ομάδες προέρχονται από διακοπή. Αυτό σημαίνει πως έχουν χάσει το ρυθμό τους, τα πατήματά τους. Αυτοί που πατούσαν γερά στα πόδια τους είναι άγνωστο πόσο καλά θα ξαναπατήσουν μετά τη διακοπή, και αυτοί που αλλού πατούσαν και αλλού βρίσκονταν, θα έχουν δουλέψει για να βρουν τα πατήματα τους. Τώρα πόσο θα τα καταφέρουν οι μεν και οι δε, θα ξέρουμε ύστερα από αυτήν την αγωνιστική. Δεν μπορείτε να περιμένετε; Κατευθείαν στο ψαχνό! Μήπως από την τσέπη μου θα βγουν…

Σιμά στην όχθη του ποταμού καθόταν ένας γέρος συλλογισμένος. Θυμόταν τα νιάτα του, τις λύπες του, τις χαρές του, ολάκερη τη ζωή του. Σαν σε όνειρο του φαινόταν τώρα αυτά. «Ποιος διάολος ήρθε και με ξύπνησε», φώναξε δυνατά ο γέρος, «τώρα που τ’ όνειρο τελειώνει;» Και οι άνθρωποι, σκέφτηκε, πόσο λάθος κάνουν που ζουν τη ζωή τους λες και δεν ξέρουν πως κάποια στιγμή θα φτάσουν εδώ σε τούτο τον ποταμό.

Υπάρχουν και λίγοι στο στοίχημα που κάνουν παιχνίδι με τις αποδόσεις. Άσε τις ομάδες να παίζουν, σου λένε, εγώ ασχολούμαι με τιμές. Κάποιος πουλάει και κάποιος αγοράζει – έτσι βλέπουν το στοίχημα αυτοί. Αλλά αν δεν ξέρεις την αγορά, αν δεν είσαι σε θέση να κοστολογήσεις μια ομάδα, να δεις πότε μια απόδοση έχει αξία και πότε όχι, παίζεις απλώς ομάδες.

Πέφτει μια βροχή μελαγχολική, λυτρωτική, καθαρτική. Σημάδι πως το φθινόπωρο ήρθε για να αναγγείλει την έλευση του άγριου και μοναχικού γέρο χειμώνα. Εκεί είναι που δοκιμάζεται η φύση και ο άνθρωπος. Αγέρηδες, κρύα, χιόνια, πάγοι, χαμηλές θερμοκρασίες για μήνες φέρονται σκληρά στη φύση. Όλα αυτά όμως επηρεάζουν και τον άνθρωπο, γίνεται πιο μοναχικός, κλείνεται στο καβούκι του. Μα οι περισσότεροι άνθρωποι αποστρέφονται τη μοναξιά τους. Τους είναι δύσκολο ν’ αντέξουν ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό – γι’ αυτό εχθρεύονται τον χειμώνα.

Είναι δυο φίλοι, παίκτες του στοιχήματος. Στον έναν αρέσει να παίζει over και στον άλλο αρέσει να παίζει under. Εντάξει, γούστα είναι αυτά…

Οι ειδικοί – μ αρέσουν τον τελευταίο καιρό αυτοί οι ειδικοί. Που σου μιλούν για τη ζωή και για τον άνθρωπο. Ψάχνουν, αφουγκράζονται, βρίσκουν. Σκάβουν βαθιά, σκάβουν επιφανειακά, όλο κάτι βρίσκουν. Τώρα βρήκαν να μας πουν πως όποιος παίρνει στα σοβαρά τη ζωή, όποιος την εξετάζει δηλαδή σε βάθος, οδηγείται στην κατάθλιψη. Ένα φρούτο της εποχής και αυτή η κατάθλιψη –γεμίσαμε καταθλιπτικούς– άραγε να έχουν πάρει όλοι αυτοί την ζωή στα σοβαρά;

Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως: δεν παίζουμε εθνικές. Θα το λέμε και θα το ξανάλεμε. Να πάτε μια βόλτα στο βουνό, κύριοι, να καθαρίσει το κεφάλι σας. Σίγουρα κάτι θα βρείτε εκεί που θα σας βοηθήσει, αν είστε από αυτούς που χαίρονται να περνούν ώρες μέσα στη φύση. Τουλάχιστον το βουνό δεν έχετε να φοβάστε πως θα σας πάρει τίποτα. Αυτές οι εθνικές μόνο να «κλέψουν» μπορούν. «Πιασ' τ' αυγό και κούρευ' το» - κάτι τέτοιο μπορεί επίσης να μπει σαν απαγορευτικό για τις εθνικές. Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες, να ποιοι παίζουν. Ποιος σοβαρός παίκτης επενδύει σε παιχνίδια της πλάκας;

Καλό μήνα να ‘χουμε. Χαθήκαμε, αλλά με πιάνουν κάτι διαόλια μερικές φορές και κατεβαίνω κάτω στους ανθρώπους, στις δουλειές, ακούω τα σχέδιά τους, αφουγκράζομαι τις σκέψεις τους και συνήθως γυρνάω στη σπηλιά με αηδία. Τι έχει η πολιτεία να προσφέρει σε κάποιον που δεν ζητάει τίποτα; Βρωμιά και βόλεμα υπάρχουν κει κάτω και αξιοθρήνητες συναλλαγές. Ξεπουλιούνται τα πάντα για λίγα αργύρια – μικροί άνθρωποι κάνουν ουρά για να πιάσουν θέση σε ανούσιες δουλειές…

Πάλι με κείνη την πρωτεύουσα έμπλεξα. Με είχαν καλέσει κάτι φίλοι να δω μια μακέτα. Μεγάλη ιστορία αυτή, θα τη γράψουμε εν καιρώ. Μα να υπάρχει ακόμα κόσμος που πιστεύει στις μακέτες; Και άλλοι την έβλεπαν βολική και πραγματοποιήσιμη κι άλλοι τρομακτική, άδικη και μη εφικτή. Τελικά ο άνθρωπος βλέπει αυτό που τον βολεύει να δει. Βόλεμα – εκεί που αρχίζει το βόλεμα, τελειώνει ο άνθρωπος! Η ζωή δεν αγαπάει το βόλεμα, αντίθετα λατρεύει τις αλλαγές, τις περιπέτειες – να κλείνεις ακόμα πόρτες και ν’ ανοίγεις άλλες…

Βολικό κουπόνι το σημερινό. Δεν σε μπερδεύει, δεν μπορείς να χαθείς - εκτός και αν θέλεις. Λίγα παιχνιδάκια, τα ξεψαχνίζεις και αν βρεις κάτι καλό, το βάζεις στην άκρη. Αν όχι, κι αύριο μέρα είναι. Και στο live μπορείς να κάνεις παιχνίδι σήμερα. Θα σου πάρει κάποιες ώρες βέβαια, αλλά είπαμε «τα αγαθά κόποις κτώνται». Τίποτα δεν χαρίζεται, τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς ακονισμένο μυαλό, κλειδωμένη καρδιά και πάθος για επιτυχία.

Καλημέρα. Τώρα γύρισα από την πρωτεύουσα. Έλειπα από την Πέμπτη. Πώς ζουν οι άνθρωποι εκεί; Γρήγοροι ρυθμοί, εξοντωτικοί. Μια χάβρα Ιουδαίων! Μια πολυκοσμία άγνωστη μεταξύ της, που τρέχει να προλάβει άγνωστο τι... Θα μου πεις, έχουν συνηθίσει. Άτιμο πράγμα η συνήθεια τελικά! Ο άνθρωπος μπορεί να προσαρμοστεί και στην πιο μίζερη ζωή. Ο άνθρωπος μπορεί να συνηθίσει να ζει σε μέρη όπου απουσιάζει η ζωή.

Στοιχηματική Τρίτη σήμερα. Τα «ζάρια» θα τα κουνήσουν και στις χλιδάτες λέσχες και στις μπαρμπουτιέρες και στα παρακμιακά καφενεία. Μπαίνει για τα καλά, δηλαδή, η στοιχηματική χρονιά. Αγιασμούς κάνουν στα παιδάκια στα σχολεία – στους κουμαρτζήδες χρειάζονται ευχέλαια για να ξορκιστεί το κακό! Οι μπουκ δεν κάνουν ούτε αγιασμούς, μήτε ευχέλαια, αφού ως γνωστόν είναι άθεοι, όπως όλοι οι τοκογλύφοι.