"όταν έκλαψε ο Μέσι"

Το φάντασμα του Μαραντόνα πλανάται για χρόνια πάνω από την Εθνική Αργεντινής. Ποιος θα μπορέσει να επαναλάβει το ακατόρθωτο; Να πάρει έναν παγκόσμιο τίτλο στο σπίτι του, όπως έκανε ο Ντιέγκο στα γήπεδα του Μεξικού το 1986; Το βαρύ φορτίο αυτό κουβαλούσε για χρόνια ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε να επαναλάβει αυτά τα μαγικά που έκανε με τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής ο Μαραντόνα και πέρασε στο πάνθεον των ημίθεων του ποδοσφαίρου – ο Λιονέλ Μέσι.

Η μπάλα είχε στηθεί στο πέναλτι. Άλλος ένα τελικός που έφτανε η Αργεντινή του Μέσι – άλλη μια ευκαιρία να ξορκίσει το φάντασμα του Ντιέγκο – άλλη μια ανάσα από ένα τρόπαιο που τόσο είχε ανάγκη. Η Χιλή θα γίνονταν ο κακός του δαίμονας ή είχε έρθει η ώρα της λύτρωσης; Οι παλιοί γνώστες του ποδοσφαίρου έλεγαν πως τα πέναλτι είναι θέμα ψυχολογίας! Ψηλά πάνω από το δοκάρι πήγε το πέναλτι και το αποτέλεσμα αναμενόμενο: η Αργεντινή του Μέσι θα έμενε ακόμα μια φόρα χωρίς τίτλο. Ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές που έβγαλε η φύση, έβλεπε μια ακόμα ευκαιρία για να σταθεί αντάξια δίπλα στο «θεό» Μαραντόνα -και γιατί όχι να τον ξεπεράσει με τα συλλογικά του επιτεύγματα- να την «κλωτσάει» στα πουλιά.

Η αντίδρασή του ανθρώπινη και συγκλονιστική μαζί. Οι χαμένοι τελικοί, όλοι μαζί τώρα περνούσαν από το μυαλό του. Δεν άντεξε, λύγισε... Η ιδέα πως είχε φτάσει τόσο κοντά να ξεφορτωθεί το φορτίο που κουβαλούσε για χρόνια και θα έπρεπε να το επωμιστεί κι άλλο, τον έκανε να ξεσπάσει σε κλάματα. Δεν εγκατέλειψε τη Εθνική του, απλώς δεν άντεξε άλλο την πίεση. Ο «αληταράς» ο Μαραντόνας είχε κερδίσει σε μια ακόμα μάχη! Αυτός που δεν ήταν και το καλύτερο παιδί εκτός και εντός γηπέδων, αλλά αυτό ήταν και το πλεονέκτημα που τον έχριζε και ηγέτη της Εθνικής Αργεντινής.

Το χαμένο πέναλτι ίσως δείχνει πως σε ταλέντο δεν υπολείπεται του Μαραντόνα, αλλά σίγουρα δείχνει έλλειψη προσωπικότητας. Όταν η μπάλα ζυγίζει πολλά κιλά, μοιάζει για το Μέσι της Εθνικής Αργεντινής ασήκωτη. Ενώ έχει βρει τον τρόπο με την Μπαρτσελόνα να είναι συνέχεια πρωταγωνιστής, δεν μπορεί να κάνει το ίδιο με τη φανέλα της χώρας του. Βέβαια όλα αυτά θα είχαν αντιστραφεί, αν δεν υπήρχαν δυο χαμένοι τελικοί στα πέναλτι και ένας χαμένος τελικός στο τέλος της παράτασης, με γκολ του μετέπειτα εξαφανισμένου Γκέτσε. Είχε όμως 360 λεπτά ο Μέσι να κάνει μια ενέργεια αλά Μαραντόνα και να πάρει ένα τρόπαιο. Δεν μπόρεσε και πληρώνει το τίμημα…

Ο Μαραντόνα είχε «τρέλα» και το βλέπεις αυτό όχι στα στιγμιότυπα που κάνει μαγείες στους αγώνες, αλλά σε κάποια που τον δείχνει να κάνει ζέσταμα. Παίζει μόνο με την μπάλα -όπως μόνο αυτός ξέρει- δεν τρέχει, δεν κάνει διατάσεις φανατικά. Σαν να λέει «είμαι θεός και ακολουθώ το δικό μου δρόμο»! Άσε που ήταν γυρολόγος και η Εθνική Αργεντινής ήταν το σπίτι του – ενώ ο Μέσι πάντα είχε για σπίτι την Μπαρτσελόνα.

Για να μην είμαστε άδικοι, όμως, να επισημάνουμε πως στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι πολύ πιο δύσκολη η ατομική ενέργεια. Οι άμυνες ζώνης, τα διπλά και τριπλά μαρκαρίσματα δεν επιτρέπουν σε παίκτες κλάσης να κάνουν μια ντρίπλα, μια διείσδυση. Ο Μέσι μέχρι τώρα είναι ο μοναδικός που μπορεί και έχει το κλειδί να διασπά κλειστές άμυνες, να δίνει νόημα σε ένα ποδόσφαιρο που επιστημονικά πια κλείνει όλο και πιο πολύ την πόρτα στο θέαμα.

Υ.Γ. Θα το φέρω και στο στοίχημα τούτο σε κάποιο επόμενο επεισόδιο που θα βάλω τον παίκτη, τον «αιώνιο» παίκτη, πώς λυγάει κάτω από την πίεση της χασούρας. Αλλά εκεί δεν λέει εγκαταλείπω, μα παίζει τα ρέστα του...