"Η ρουλέτα του ονείρου"

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα τυχερά παιχνίδια. Από παιδί μου άρεσε το σκάκι. Ήθελα να σχεδιάζω εγώ και όχι η τύχη το κάθε επόμενο βήμα του παιχνιδιού. Δεν ήθελα να αφήνω τίποτα στην τύχη. Πραγματικά απόρησα λοιπόν, που βρέθηκα έστω και στο όνειρό μου μέσα σε ένα καζίνο. Ποτέ δεν είχα ξαναπάει σε καζίνο άλλωστε. Τι περίεργο όνειρο αλήθεια.

Προφανώς η φάτσα μου ήταν φάτσα νεοφερμένου, (ίσως και «άμπαλου») και ένας Ξεναγός ανέλαβε να μου δείξει το χώρο. Ένας τεράστιος χώρος με κάθε λογής τυχερά παιχνίδια και (κυρίως) απίστευτο αριθμό από τραπέζια Ρουλέτας. Δεν θυμάμαι να έχω δει τόσα πολλά τραπέζια Ρουλέτας μαζεμένα. Και απίστευτα πολύς κόσμος να παίζει ασταμάτητα. Κοσμοσυρροή στα τραπέζια.

«Το Καζίνο μας είναι μοναδικό στον κόσμο για τη Ρουλέτα του. Τη Ρουλέτα του Ονείρου!», μου εξήγησε με στόμφο ο Ξεναγός. «Ε, και τι έχει η Ρουλέτα;», ρώτησα μάλλον αδιάφορα. «Κανονική είναι», μου απαντά ο Ξεναγός, «αλλά μια στις τόσες, πριν από κάποιο από τα πολλά spin, ανακοινώνονται από το Μεγάφωνο προσφορές μόνο για το Κεντρικό Τραπέζι». Στην έκφραση απορίας μου ο Ξεναγός εξήγησε: «Να. Αλλάζουμε τις αποδόσεις για ένα και μοναδικό κάθε φορά spin στο Κεντρικό Τραπέζι. Για παράδειγμα, Κόκκινο 2,30 και Μαύρο 1,60». «Μισό λεπτό», του αντέτεινα, «έτσι όλοι θα πάνε στο Κόκκινο. Θα έχουν πλεονέκτημα». «Ναι καλά!», μου είπε ο Ξεναγός γελώντας κυνικά. «Πρώτα-πρώτα οι περισσότεροι δεν προσέχουν καν το Μεγάφωνο και παίζουν ο,τι τους έρθει και σε όποιο τραπέζι τους έρθει». «Έπειτα», συνέχισε, «για να ακούσεις το Μεγάφωνο, πρέπει να έχεις,  κατά κάποιον τρόπο, εξασκημένο αυτί. Για τους περισσότερους οι ανακοινώσεις ακούγονται σαν κινέζικα, για να σου δώσω να καταλάβεις». «Ύστερα», συνέχισε, «υπάρχουν και οι άλλοι που λένε “έλα μωρέ, δύο πάνω, δύο κάτω, τι σημασία έχει;” και τέτοια». «Και μη σου πω», κατέληξε, «ότι πάρα μα πάρα πολλοί πάνε ειδικά στο Μαύρο του 1,60. Έχουν λέει προαίσθημα… Κάτι τρέχει λένε για να δίνει τόσο».

«Ε, με τέτοιους πελάτες που έχετε, μια χαρά θα τα πηγαίνετε σαν επιχείρηση, έτσι;», του λέω κάπως ειρωνικά. Ο πάντα χαμογελαστός Ξεναγός ένευσε καταφατικά, αλλά συμπλήρωσε: «Εντάξει, αλλά είναι και οι “Άλλοι”». Και με διακριτικό τρόπο μου δείχνει κάποιους -λίγους- περίεργους τύπους, παίκτες προφανώς, που ήταν καθισμένοι στο μπαρ και κοίταζαν με προσήλωση μόνο το Κεντρικό Τραπέζι. «Δεν βλέπω να παίζουν αυτοί», του λέω εγώ. «Πώς! Παίζουν. Όχι συχνά, αλλά παίζουν. Μόνο στο Κεντρικό Τραπέζι και μόνο όταν βγει ανακοίνωση από τo Μεγάφωνο». «Ναι ε;» του λέω με ενδιαφέρον. «Ναι», μου απαντά χαμηλόφωνα έως συνωμοτικά, «ετοιμάσου να δεις»…

«Το Κόκκινο στο 2,30, το Μαύρο στο 1,60» ανακοίνωσε το Μεγάφωνο. Αμέσως πετάχτηκαν πάνω οι τύποι αυτοί. «Πήγαν με το Κόκκινο», μου είπε χαμηλόφωνα ο Ξεναγός. «Για να δούμε, θα βγει;», του απάντησα. «17 Μαύρο», ανακοίνωσε μετά από λίγο ο κρουπιέρης». «Έχασαν», είπα μέσα μου. «Ναι, έχασαν», μου είπε ο Ξεναγός λες και άκουσε τη σκέψη μου. «αλλά θα ξαναπαίξουν στην επόμενη ανακοίνωση. Δεν σταματάνε».

Οι «Άλλοι» έφυγαν από το τραπέζι με ένα σφιγμένο νευρικό χαμόγελο. Η ήττα είναι ήττα… Αλλά, κάτι στο χαμόγελο τους ήταν λες και είχαν χάσει μόνο ένα μέρος από το ποντάρισμα τους - το άλλο μέρος ήταν σαν να είχε κερδίσει ήδη με το που πήγαν στο τραπέζι… Ένα περίεργο πράγμα. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Και πάλι να τους στο μπαρ να κοιτάνε το Κεντρικό Τραπέζι. Με ένα περίεργο βλέμμα, να προσηλώνουν στο παιχνίδι, σαν να κρατάνε σημειώσεις, και να σκέφτονται για το επόμενο βήμα του παιχνιδιού… Σαν να μην θέλουν να αφήσουν τίποτα στην τύχη. Έμεινα λίγο να παρατηρώ αυτούς τους περίεργους τύπους. Κάτι μου θύμιζαν, αλλά δεν ήξερα τι. Όλος ο κόσμος έπαιζε ασταμάτητα και αυτοί κοίταζαν υπομονετικά το Κεντρικό Τραπέζι και περίμεναν συγκεντρωμένοι στις σκέψεις τους.

«Οι αριθμοί από 1 έως 6 στο 7,00 και από 7 έως 36 στο 1,10!!!», ανακοίνωσε μετά από αρκετή ώρα πάλι το Μεγάφωνο. Σαν «σφαίρα» έτρεξαν πάλι οι τύποι αυτοί στο Κεντρικό Τραπέζι. «Αουτσάιντερ!», σχολίασε χαμογελαστός ο Ξεναγός. «Έπαιξαν το αουτσάιντερ, αλλά καμιά φορά βγαίνει. Μία στις Έξι και την πληρώνονται με Επτά! Αλλά κοίτα και τους υπόλοιπους, που τρέχουν στο σίγουρο 1,10. Αυτοί είναι μιλιούνια!».

«Εντάξει τώρα», είπα μάλλον ενοχλημένος στον Ξεναγό. «Κάποτε θα σας καταλάβουν ότι κοροϊδεύετε τόσο κόσμο. Είμαι σίγουρος!»  Ο Ξεναγός έμεινε τελείως από τάκτ και γέλασε δυνατά για να μου απαντήσει με όση κυνικότητα είχε, ξεχνώντας τις ευγένειες: «Τι μας λές; Πάμε ένα στοίχημα;»

Και με αυτά τα λόγια ξύπνησα. «Τι μας λές; Πάμε ένα στοίχημα;» Ωραίος τύπος! Αυτή τη φορά δεν έμαθα ποιος αριθμός βγήκε, ούτε έμαθα ποιος πληρώθηκε, αν και πολύ θα ήθελα να μάθω. Τα όνειρα βλέπετε κάποτε τελειώνουν. Στο μυαλό μου παρέμεναν όμως οι σκηνές και τα πρόσωπα (λίγο θολά είναι η αλήθεια) από το καζίνο, τον Ξεναγό, τον κόσμο και (ειδικά) αυτούς τους περίεργους τύπους. «Για φαντάσου να υπήρχε τέτοια Ρουλέτα στ’ αλήθεια» μονολόγησα. «Πλάκα θα είχε. Αλλά τι λέω; Αυτά υπάρχουν μόνο στα όνειρα.». «Στο κάτω-κάτω» κατέληξα με στόμφο και περισπούδαστα, λες και περίμενα να με ακούσει κανείς, «δεν υπάρχει στον κόσμο τυχερό παιχνίδι που να δίνει έστω και υπό προϋποθέσεις στον παίκτη κάποιο μικρό πλεονέκτημα για να κερδίσει. Δεν υπάρχει…». Και θα ορκιζόμουν ότι ακριβώς εκείνη τη στιγμή άκουσα ξανά δυνατά σαν να ήταν δίπλα μου τη φωνή του Ξεναγού να μου λέει ειρωνικά:

«ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΣ; ΠΑΜΕ ΕΝΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑ;;;»