"μοναχικές σκέψεις"

Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί υπάρχουμε; Αναρωτήθηκες ποτέ από πού ερχόμαστε και που πάμε;

Ελπίζεις πως θα υπάρχουμε και μετά την καταστροφή; Τα θεμέλια ετούτου του κόσμου τρίζουν – δεν μπορεί να μην το βλέπεις;

Νομίζεις πως μπορεί ακόμα ο άνθρωπος να αλλάξει ρότα; Νομίζεις πως δεν θα ρίξει το καράβι στην

ξέρα; Ο καπετάνιος παράφρων, οι κωπηλάτες βαρέθηκαν πια…

Κάπου τον χάσαμε τον δρόμο μας – αν ποτέ είχαμε πάρει τον σωστό; Κάποτε θεωρούμασταν η ελπίδα ολάκερης της οικούμενης – τώρα μια ντροπή και ένα τεράστιο γιατί κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας.  

Η ελπίδα ήρθε με την λογική που δόθηκε στον άνθρωπο – μα όσο και αν ψάξεις γύρω σου δεν θα βρεις λογική – η τρέλα κυριαρχεί στη ζωή των ανθρώπων. Ένα ξόδεμα ζωής υπάρχει εδώ.

Πιστεύεις πως για το  «καράβι» αυτό θα υπάρξουν και άλλες θάλασσες και άλλοι προορισμοί; Είσαι από αυτούς που στ αλήθευα πιστεύουν πως ο Οδυσσέας κατέβηκε στον κάτω κόσμο; Πιστεύεις στην αιωνιότητα ή στην στιγμή;

Άκουσες τίποτα για παλιούς κακούς θεούς που ήρθαν να στοιχειώσουν τις ζωές μας; Είναι τιμή μας ή ντροπή μας που σφάζονται ακόμα άνθρωποι στο όνομα των θεών; Έτσι υμνούμε τους θεούς ή τους ντροπιάζουμε;

Έψαξες ποτέ το λόγο που τα τραγούδια μας έγιναν επιφανειακά, ρηχά; -  και δεν αντηχούν στους ουρανούς και στα βάθη της θάλασσας; Αυτός ο άθλιος σκοπός δεν μοιάζει σαν μήνυμα καταστροφής;

Βλέπω η ερημιά σου πείραξε τα μυαλά γέρο μου – είπε ο νεαρός κυνηγός που είχε σταματήσει για λίγο στην καλύβα του ερημίτη. - μπορεί να ναι και έτσι – μπορεί να ναι και έτσι. Επανέλαβε ο γέρος – φύγε από δω να σώσεις τα δικά σου…

Με βήμα γοργό ο νεαρός πήρε το δρόμο του γυρισμού - ανυπομονούσε να φτάσει στην  πολιτεία και να χαρεί την ανθρωπινή συντροφιά - σε μια στιγμή στάθηκε γύρισε προς την καλύβα και φώναξε δυνατά - μα να υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ακόμα στην μοναξιά - και χάθηκε στον δρόμο που οδηγούσε ίσα στην πολιτεία...