"κοιτάζοντας το ταβάνι"

Το χθεσινό βράδυ ήταν, θαρρώ, που το πέρασα κοιτάζοντας το ταβάνι. Υπάρχουν κι αυτές οι βραδιές, μην γελάτε, κύριοι! Να κοιτάς το ταβάνι συντροφιά με τα διαόλια σου δεν είναι και κάτι συνηθισμένο. Ο χρόνος να περνάει βασανιστικά και το ταβάνι να σε κοιτάει διαπεραστικά. Και τα διαόλια να έχουν στήσει χορό μέσα στο κεφάλι σου και όχι μόνο…

Διαόλια γράφω, αν και του ανθρώπου του αρέσει να ρέπει προς τα αγγελικά πλάσματα. Αλλά 

υπάρχουν και αυτά – τα διαόλια! Που έρχονται για να σου στερήσουν τον ύπνο; Που έρχονται για να σου πουν «ξύπνα και άλλαξε πλευρό»; Ποιος ξέρει; Και μέχρι να καταλάβεις τι εννοούν, εκεί το βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι! Και τα λεπτά να περνούν και οι ώρες να περνούν και η αυγή να μοιάζει η μοναδική σωτήρια για να ξορκίσεις τους δαίμονές σου!

Βέβαια, όλα αυτά μπορεί να είναι το αποτέλεσμα ενός παραπανίσιου καφέ. Η καφεΐνη να είναι η αιτία της έλευσης μέσα στη νύχτα των δαιμόνων, και όχι κάτι μεταφυσικό; Αλλά κι αυτές οι ουσίες που τρελαίνουν το ανθρώπινο εγκέφαλο μήπως δεν μοιάζουν σαν να έρχονται από μακριά; Από τη χώρα των δαιμόνων;

Στις ουσίες προσπάθησε ο άνθρωπος να βρει παρηγοριά για τούτον τον κόσμο. Με τις ουσίες προσπάθησε ο άνθρωπος να δώσει νόημα σε τούτον τον κόσμο. Στις ουσίες στράφηκε ο άνθρωπος για να ξορκίσει τα διαόλια του. Κάποια γέρικα κοράκια πιστεύουν ακόμα πως οι δαίμονες δημιούργησαν τις ουσίες για να βρουν τρόπο να πλησιάσουν τους ανθρώπους.

Για χρόνια οι άνθρωποι επιζητούσαν τη συντροφιά των αγγέλων – έτσι πίστευαν πως θα 'ρθουν κοντά στους θεούς. Μα όσοι έχουν περάσει βραδιές με το βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι, μπορούν να σας πουν κι αυτοί πως οι δαίμονες δεν είναι τόσο τρομακτικοί. Αντιθέτως, έχουν κρυμμένα μυστικά να πουν. Σε κάνουν να γελάς με τους φόβους σου, αρκεί να μην αποστρέφεις τα μάτια από το ταβάνι…

Λίγο πριν από τη χαραυγή, κουράστηκα εγώ, κουραστήκαν αυτά; Ποιος ξέρει; Ο ύπνος τελικά ήρθε να διακόψει το κοίταγμα του ταβανιού και να διώξει αυτήν την αλλόκοτη συντροφιά.

Το πρωί ξύπνησα και αντίκρισα πάλι το ταβάνι, μα τα διαόλια δεν ήταν εκεί. Ήταν κρυμμένα. Μέσα μου; Έξω μου; Μα ήμουν σίγουρος πως με την πρώτη ευκαιρία θα ξανάρθουν…

Υ.Γ.1 Αύριο, αν δεν μας πιάσουν τα διβόλια μας, θα γράψουμε για την έναρξη της Αγγλίας – σουφραζέτες, όμορφες γλύκες Αγγλιδούλες θα κυνηγήσουμε. Θέλουν και κόπο και τρόπο και να μην ξεχνάμε τα χούγια τους…

Υ.Γ.2 Άκλαυτο θα πάει τούτο. Πώς να «πουλήσει» ένα κοίταγμα στο ταβάνι - στην κορυφή των τσατ το Πόκεμον. Κάτσε να μπω εδώ, σου λέει ο άλλος, μήπως πιάσω κανένα – είναι να μην σε πιάνουν τα διαόλια μετά;

Διαβάστε ακόμα:

" Συνήθεια" http://agglidoyles.blogspot.gr/2016/09/blog-post_17.html#more