"Χειμωνιάτικη ζεστασιά"

Ήρθαν και τα κρύα, τα χιόνια και το τρίξιμο των δοντιών. Δύσκολος ο χειμώνας. Έχει και αυτές τις νύχτες τις ατελείωτες... Πάντα το σκοτάδι έκανε τον άνθρωπο επιφυλακτικό. Νόμιζε πως το φως είναι η αλήθεια και μαζεύτηκε σαν τις μύγες γύρω του.

 Μέρα και νύχτα, φως και σκοτάδι, χειμώνας και καλοκαίρι, ζέστη και κρύο, καλό και κακό - δεν μπορείς να ζήσεις επιλέγοντας κομμάτια από τη ζωή. Μισερή ζωή, μισή ζωή - τι αξία έχει;

Μ αρέσουν οι άνθρωποι που ακόμα και στη βαρυχειμωνιά βρίσκουν λόγο να χαμογελούν. Μια γιορτή, σκέπτονται, η ζωή, ένα μοναδικό κάλεσμα έπεσε στα χέρια τους και θέλουν να το τιμήσουν. Μακριά από αυτούς η κατήφεια και η μιζέρια. 

Ο χειμώνας μισεί θανάσιμα το βόλεμα, γι’ αυτό δείχνει τα δόντια του. Λατρεύει αυτούς που τους αρέσει να χορεύουν κάτω από τις νιφάδες του. Χαμογελάει όταν βλέπει ανθρώπους να παρασύρονται από τους δυνατούς του αγέρηδες. Συγκινείται όταν ξέρει πως υπάρχουν άνθρωποι που στήνουν αυτί να ακούσουν τον θόρυβο που κάνουν οι χειμωνιάτικοι αγέρηδες.

Βέβαια να πούμε πως όποιος έχει επιλέξει να μαζεύει ακόμα ξύλα αρνούμενος την θαλπωρή των πόλεων, όποιος ζει ακόμα με το τσεκούρι και την φωτιά, αυτός έχει λιγότερο χρόνο για ξόδεμα.

Αλλά το ξόδεμα δεν μοιάζει με σπατάλη; Αυτήν δεν έχουμε σαν οδηγό στις μέρες μας; Ένα χάσιμο χρόνου, ένα ξόδεμα ζωής δεν κυριαρχεί στις μέρες μας; - «Μα πως αλλιώς να προλάβω;» - «Πάντα έχουμε τις δικαιολογίες μας.»

Το κρύο και οι κρύες, ατέλειωτες νύχτες του χειμώνα ας μην είναι πια δικαιολογίες για να χαθούν μέρες, νύχτες, μήνες από την ζωή μας. Για να αντικρίσεις ένα ανοιξιάτικο τοπίο, πρέπει πρώτα να αντέξεις την βαρυχειμωνιά. 

Είναι και επίσημα η πρώτη μέρα του χειμώνα σήμερα. Δεκέμβριος, έρχονται Χριστούγεννα, γιορτές, χαρές, παιδικές φωνές. Μα να υπάρχουν άνθρωποι που μισούν ακόμα τον χειμώνα;