Να κολλήσω καμία ταμπέλα «Κλειστό λόγω ψύχους» ή να το αφήσω έτσι; Άραγε να μην ενδείκνυται ο χειμώνας χωρίς θαλπωρή για τους «καλλιτέχνες»; Είναι δύσκολο πράγμα τελικά να μαζεύεις ξύλα. Τα πληγιασμένα και τα παγωμένα χέρια δεν ανταποκρίνονται στο πληκτρολόγιο.
Αλλά, θα μου πεις, έχεις και μια υποχρέωση να ανανεώνεις το αουτσάιντερ. «Να γράφεις, να τηλεφωνείς και ας μην μπαίνει εδώ κανείς…» Κοίτα και που το γράψιμο θέλει να βρεις ρυθμό, καθημερινό, συνεχόμενο. Μόλις το αφήσεις, σ' αφήνει και αυτό, όπως όλα τα πράγματα.
Είμαι και αμελής τύπος – της τελευταίας στιγμής. Δεν μαζεύω ξύλα από τις αρχές του φθινοπώρου, αλλά περιμένω να πιάσουν τα κρύα και τότε ξαμολιέμαι. Έτσι δεν μπορώ να αποθηκεύσω ξύλα - από την κοπή στην πύρα για ζεστασιά, δεν γίνεται έτσι δουλειά.
Σήμερα είπα να κάτσω, να ξεκουραστώ, να συλλογιστώ, να φτιάξω και μια ταμπέλα -ξύλινη παρακαλώ- και να τη μοστράρω εδώ. Αλλά έρχονται κρύα, λέει, και όσο περισσότερο κάθομαι εδώ τόσα ξύλα καίω και από αύριο θα κλαίω.
Απαιτητικός ο χειμώνας σε σχέση με τις άλλες εποχές. Γι' αυτό μ' αρέσει κι ας μην μπορώ να τον χαρώ όπως του αρμόζει. Με το νύχτωμα γυρνώ κουρασμένος, ανάβω τη φωτιά, με ξύλα όχι δανεικά, όχι αγορασμένα, αλλά που μάζεψα ο ίδιος. Με γλυκιά κούραση, έτσι αποκοιμιέμαι σιμά στη φωτιά.
Αλλά δεν προχωράει το σάιτ έτσι, θα μου πεις. Εδώ δεν προχωράει κοτζάμ ανθρωπότητα – σέρνεται προς τα πίσω. Ένας παραλογισμός που περνιέται για ζωή. Ένα φτώχεμα, μια φάρσα, ένα τυφλό άλογο για οδηγός και ένας άνθρωπος μικρός για ηνίοχος.
Ένας κόσμος μπερδεμένος, χαμένος αγνοημένος, πεινασμένος, αλλά και προσκυνημένος. Και ας μην είναι αναγκασμένος πια να μαζεύει ξύλα, να κυνηγάει για την τροφή του. Είναι όμως αναγκασμένος να κυνηγάει το αμερικάνικο όνειρο σε απαίσιες δουλειές, ρηχές που τώρα πια είναι δυσεύρετες και δεν δίνουν και πολλούς μαμωνάδες.
Και τρέχουμε τόσο πολύ πια που δεν μπορούμε να σταματήσουμε έστω για μια στιγμή για να αναρωτηθούμε: τι κάναμε λάθος; Ποιος κακός θεός μας πλάνεψε και βαδίζουμε στα τυφλά, ασθμαίνοντας; Πώς επιτρέψαμε τα καζάνια της κολάσεως να κατέβουν στη γη; Γιατί αρνηθήκαμε τους θεούς και θεοποιήσαμε το χρήμα;
Ακούς, βλέπεις γύρω σου μια παράνοια βασιλεύει. Τα σημεία των καιρών βγάζουν μια πρωτόγνωρη αρρώστια. Απουσιάζει το γέλιο, η χαρά - χωρίς αυτά τι νόημα έχει η ζωή;
Έρχονται και γιορτές. Αρχίζουν βλέπω και ενοχλούν οι φάτνες, τα κέρατα του ταράνδου – περίεργα πράγματα; Αν σε ενοχλεί η φάτσα μου, αδελφέ μου, απλά μην την κοιτάς, αλλά μην μου ζητάς να φορέσω μουτσούνα. Όχι εσύ που έχεις τις γυναίκες σου καλουπωμένες.
Γι' αυτό σου λέω, καλύτερα στο βουνό για ξύλα παρά να σουλατσάρεις στις πόλεις. Εκεί κινδυνεύεις να χαθείς. Εκεί η οχλαγωγία καταστρέφει την ηρεμία σου. Και τα καυσαέρια θα σου χαλάσουν τα πνευμόνια σου, αλλά έχει μπει μόνο ο καπνός στο στόχαστρο...
Την άνοιξη θα κάνουμε νέο αρχίνισμα, ως τότε θα βγαίνουμε σαν κομήτες, ως τότε καλά να περνάτε και να μην ξεχνάτε «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες».
Που είσαι ρε αρχηγέ; Πού είσαι ρε γίγαντα; Που χάνεσαι και που εξαφανίζεσαι; Εκανα μια βόλτα πάλι εδώ και είπα ότι πάλι θα πέσω πάνω σε αυτον τον... χιονάνθρωπο της προηγούμενης αναρτησης, αυτον με το ειρωνικό χαμόγελο! Ομως όχι! Εχουμε νέα αναρτηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα δικά σου συναισθήματα αγάπης προς το χειμώνα εγώ δεν τα συμμερίζομαι. Αιτία: οι ιώσεις! Και πας και μου λες εσύ τωρα "μου αρέσει να μαζεύω ξύλα"! Δεν σου περιγραφω τι γίνεται με τις ιώσεις! Αστα! Και κάτσε να μαζευεις ξύλα εσυ!
Τσαμπιονσιπ, νομιζω, από αυτά που καταλαβαινω, ότι οι αποδόσεις είναι καλά διαβασμένες. Αρα δεν θα ασχοληθώ. Εκτός αν μου δώσουν το διπλό της Μπαρνσλει με την Σεφιλντ Γουεντσντει λίγο πιο κοντα στο 6.00. Στο 5.50 ειναι τωρα. Δεν ειναι κακο το 5.50 αλλα το να είσαι "σπασίκλας" με τις αποδοσεις μπορεί να είναι και καλό σε βαθος χρόνου.