Ωραία
πράγματα χθες. Ήθελε υπερπροσπάθεια αυτό που έκανα η Μπάρτσα, αλλά εξίσου ήταν σημαντική
και η βοήθεια της Παρί. Σαν να παίξεις έξι φαβορί του 1,30 και να μην πιάσεις κανένα.
Μπήκαν χεσμένοι και το πλήρωσαν.
Πια
πέναλτι και παπαριές; Εδώ λέμε ότι έχεις την πρόκριση και την χαρίζεις. Και στο
3-1 λέμε τα παράτησαν όλοι – παίκτες της Μπάρτσα, θεατές, τηλεθεατές. Μόνο της Παρι
δεν πίστευαν…
Λέμε
όντως για την ανατροπή του αιώνα. Μένεις μαλάκας να αναρωτιέσαι – μα γίνονται αυτά
τα πράγματα; Στο 88 να θέλει κάποιος 3 γκολ και να τα βάλει; Και εκεί που είχε γίνει
μάγκας ο Έμερι και τίποτας ο Ενρίκε γυρνά τούμπα το πράγμα.
Στο
70 που το κοιτάξω τελευταία φορά έδινε 27 η πρόκριση για Μπαρτσελόνα – φαντάσου
τι θα έδινε στο 88; Και από κει και πέρα η παίκτες της Παρι συμμετείχαν μόνο
για να κάνουν σέντρα. Ακόμα και τα γκολ, ήταν γκολ της σειράς δεν θύμιζαν Μπαρτσελόνα.
Είναι
μικρή η φανέλα της Παρί θα μου πεις. Αυτό και αν φάνηκε, αλλά στοιχηματικά πως μας
βοηθάει αυτό; Έχουμε τόσες σκοτούρες να βρούμε τι αξίζει και τι δεν αξίζει – άμα
καθόμαστε και ζυγίζουμε φανέλες, άστο…
Εγώ
θέλω και αυτοί με τις μικρές φανέλες να έχουν δικαίωμα στο όνειρο, γι αυτό κρυφοκοιτάζω
τις Αγγλιδούλες. Άλλα μεγέθη, αλλά και η Σέφιλντ έχει φανέλα αλλά κοντεύει μια δεκαετία
και δεν λέει να ανεβεί στην Τσάμπιονσιπ. Η Τρανμίρ, η φίλη μου, δεύτερη χρονιά στους
κολασμένους και δεν λέει να καθαρίσει την άνοδο.
Τώρα
για την Άρσεναλ και τον Αρσένη τι να πω; Τα έχω ξαναπεί – άστον εκεί να ξεφτιλίζεται.
Ο προπονητής λέει πρέπει να εμπνέει – τελειώσαμε…
Και
αυτό το διπλό σήμερα της Μάντσεστερ από την φανέλα βγαίνει, λες και άμα πάρει κάνα
Χ ο Μουρίνιο θα σκάσει. Τα υπόλοιπα δεν τα βλέπω καν. Άσε μας καημένε που θα ασχοληθούμε
με δαύτα;
Έλεγα
να το βγάλω τούτη εβδομάδα το θέμα με το κίνητρο που θα φορεθεί πολύ τους επομένους
μήνες, αλλά θα βγει την άλλη. Είναι περίεργο να βλέπεις κουτσά άλογα να δίνονται
φαβορί και να ποντάρονται.
Αύριο
θα βγάλουμε κάτι για τις Αγγλιδούλες. Τα περισσότερα παιχνίδια βγαίνουν στο όριο
– δύσκολα πράγματα…
Θα το θυμομαστε καιρο αυτο το παιχνίδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμενα αυτο το παιχνίδι με αφησε να αναρωτιεμαι τί θέλω τελικά από το ποδόσφαιρο. Βαρετό δεν το θέλω το άθλημα. Αλλα από την άλλη και το πολύ "σασπένς" με αφηνει με την εντυπωση ότι "ρε παιδια τα ξεφτιλίσαμε όλα". For God's sake, 4-0 ήταν. Ελεος. Και δεν μπορεσε να προκριθεί και έφαγε το πρώτο με το καλημερα και τρία από το 88' στα χασομέρια; Δεν αφησαμε τίποτε όρθιο πια. Το πολύ σασπένς εμένα δεν μου αρέσει. Πες με Barcelona-hater, που δεν αρχιζω τους διθυραμβους.
Κατι ακουσα χθες νομιζω και ότι είναι σωστό. Οτι η Παρί (και όποια ομάδα γενικά πάει με ένα 4-0 υπερ της σε επαναληπτικό με πολυ δυνατο αντιπαλο) είχε ψυχολογικό πρόβλημα. Πώς να διαχειρστεί ο Προπονητής την ομάδα πριν το ματς μετα το 4-0; Τί να τους πει;
Να πει "Ενταξει παιδια περάσαμε, πάμε να περιμενουμε το σφυριγμα της ληξης"; Λάθος, με την Μπαρτσελόνα παίζεις.
Ή μήπως να πει "δεν δοκιμαζουμε να βαρεσουμε και τιποτα πέναλτι, ποτε δεν ξέρεις... Μπορει να χρειαστει να πάμε στα πέναλτι". Πάλι λάθος. Μεγάλε 4-0 είσαι μπροστά, τί πέναλτι λες στους παίκτες.
Δεν ξέρω. Εσυ ρε Μπαζ τί θα έλεγες στους παίκτες σου?
Ψυχολογικά ίσως θα ηταν καλυτερο για την Παρί να είχε μόνο ένα 2-0 υπέρ της. Θα έπαιζε "κανονικά" νομίζω. Και νομιζω ότι και οι ίδιοι οι παίκτες της Παρί φοβήθηκαν ότι μπορεί να στραβώσει και να που στραβωσε. Και τα πέναλτι δεν ήταν πέναλτι (να τα λεμε αυτα, πες με παλι Barcelona-hater) και καθαρό μυαλό δεν είχαν να κάνουν σε δυο φασεις το 3-2. Ειδικα εκεί που ο Ντι Μαρία δεν σπάει την μπάλα δεξιά στον Καβανι, είναι για να τον πλακώσεις στα Γαλλικά. Γεια σας.
Χαρακτηριστικά πάντως, όταν η Μπασρτελόνα έβαλε το 4-1, το πανηγυρισαν χλιαρά σαν γκολ της τιμής! Αρα, προφανώς και αυτοί καπου ειχαν χασει την πίστη τους.
Δυνατες συγκινησεις. Και πάει τωρα η Παρι να παίξει στη Λοριάν. 10.00 δινει, αλλα για την Λοριάν μιλάμε, έτσι; Ξενερουά...
Από Αγγλία μόνο ένα έχω κρατησει για μελέτη: τη Στιβενειτζ με τη Λούτον. Μια χαρα η Λούτον, αλλα γιατι; η Στιβενειτζ δεν ειναι μια χαρά;
Μιλαμε...