«Υπάρχει μια πέμπτη διάσταση πέρα από αυτές που είναι γνωστές στον άνθρωπο. Είναι μια διάσταση απέραντη όσο και το διάστημα και άχρονη όσο και το άπειρο. Είναι ο μεσαίος χώρος ανάμεσα στο φως και τη σκιά, ανάμεσα στην επιστήμη και τη δεισιδαιμονία, και βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο πηγάδι των βαθύτερων φόβων του ανθρώπου και στις κορφές της γνώσης του...
Αυτή είναι η διάσταση της φαντασίας. Μια περιοχή που αποκαλούμε «Ζώνη του Λυκόφωτος». Αυτός ήταν ένας από τους ατμοσφαιρικούς, υποβλητικούς προλόγους του Ροντ Σέρλινγκ, όταν έπεφταν οι τίτλοι έναρξης της τηλεοπτικής σειράς «Η Ζώνη του Λυκόφωτος» στην Αμερική του 1959.
Αυτή η σειρά μού ξαναήρθε στο μυαλό παρακολουθώντας την εξέλιξη του χθεσινού Μπλάκπουλ-Μπαρνέτ. Κι ενώ η Μπαρνέτ φαινόταν να έχει κλειδώσει τη νίκη με 0-2, η Μπλάκπουλ κατάφερε να μειώσει αρχικά και να ισοφαρίσει στο 91΄. Και λίγες μέρες πριν ήταν η Μπλάκπουλ που είχε προηγηθεί με 0-2 μέσα στο Έξετερ και κατάφερε να ισοφαριστεί αυτή με γκολ στο 91΄. Αυτά δεν μπορούμε να τα εξηγήσουμε εύκολα εκτός κι αν το Στοίχημα διαδραματίζεται στη Ζώνη του Λυκόφωτος.
Φαντάστηκα τον «αιώνιο» παίκτη να κάθεται σκεπτικός, ζοχαδιασμένος και βαθιά λυπημένος από τη μη νίκη της Πόρτσμουθ, της Πλίμουθ, της Σκάνθορπ και ίσως να είχε φτάσει και πιο κάτω στην Λίνκολν και στην Ντάγκεναμ & Ρενμπρίτζ - μην μπορώντας να βρει ένα γιατί. Μα είναι δυνατόν να μην περνάνε τα άχαστα; Να μην κερδίζει ο καλύτερος; Να φτάνω τόσο κοντά στην πηγή κι όμως να μην χορταίνω το νερό της;
Και πίσω του να εμφανίζεται ο Σέρλινγκ για να κάνει τον επίλογο: «ο αιώνος παίκτης δεν κάνει κάτι κακό. Εμπιστεύεται τη λογική του ποντάροντας στον καλύτερο – τίποτα καλύτερο δεν υπάρχει από αυτό. Εκτός και αν βρίσκεται χωρίς να το ξέρει κάπου, όπου δεν κυριαρχεί η λογική και κυριαρχούν το αλλόκοτο και το παράλογο. Ο «αιώνιος» παίκτης όταν τζογάρισε στην πρώτη στοιχηματική απόδοση, άνοιξε την πόρτα που οδηγεί στη Ζώνη του Λυκόφωτος και εκεί δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος.
Ταξιδεύετε μέσα από μια άλλη διάσταση, μια διάσταση όχι μόνο της όρασης και του ήχου, αλλά του νου. Ένα ταξίδι σε μια θαυμαστή χώρα, της οποίας τα σύνορα είναι αυτά της φαντασίας. Αυτή είναι η ταμπέλα μπροστά - η επόμενη στάση σας, η Ζώνη του Λυκόφωτος!
Μια μικρή γραμμή χωρίζει τον κερδισμένο απ' τον χαμένο. Αλλά ένα ολόκληρο χάσμα χωρίζει τον παίκτη από τον «αιώνιο παίκτη». Ένα χάσμα ιδεών και όχι μόνο... Ο αιώνιος παίκτης όσο αρνείται να δει πως τα παιχνίδια και γενικά ολόκληρο το Στοίχημα διεξάγεται στη Ζώνη του Λυκόφωτος, θα είναι πάντα στους χαμένους.
Διαβάστε ακόμα: "Η τέχνη του πολέμου"
Και για να το συνεχισω, η Εξετερ που αναφερεις στο Νοτιγχαμ που προηγήθηκε 0-2 στο 80-φεύγα και έφαγε 2 στα χασομερια και ακόμα ψαχνει τι τη βρηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολυ ωραία τα λες. Που πάει να πει τι: ότι το στοίχημα δεν θα ειχε κανένα απολύτως νόημα σαν παιχνιδι, αν δεν υπήρχαν οι Αποδόσεις! Θα ήταν η Ζώνη του Λυκόφωτος. ΜΕ Αποδόσεις είναι εντελώς άλλο πράγμα. Με Αποδόσεις (θα πω κάτι βαρύ και μην το πάρεις στραβα) είναι κάτι σαν πνευματικό παιχνίδι.
Σωστά σκέφτεται ο αιώνιος παίκτης...Ο καλύτερος θα κερδίζει τις περισσότερες
ΑπάντησηΔιαγραφήφορές. Αλλά επειδή δεν βάζει το μυαλό του να δουλέψει, έχει μπερδέψει το προ-πο
με το στοιχημα. Έχω κάνει μια μελέτη πάνω στα φαβορί που προτιμουν οι περισσότεροι. Τα σημεία δηλαδή από 1,50-2,10. Ο μέσος παίκτης μπορεί να βρει μέχρι 52%. Κατόπιν αρκετής μελέτης. Όχι βαράμε στην τύχη όποιο 1,70 δούμε μπροστά μας.. Αυτή σημαίνει ότι αν παίζει κάποιος μονά τέτοιου είδους φαβορί,
με το 1% του κεφαλαίου του θα έχει επιστροφή σε κάθε 100 ματς περίπου 94-95 ευρό. Κανείς δεν παίζει όμως μονά τέτοιες αποδόσεις. Αλλά ακόμα κι αν έπαιζε, αποκλείεται να πόνταρε μόνο το 1% του κεφαλαίου του. Συνήθως ποντάρεται το 4% οπότε η χασούρα θα είναι επι 4. Άρα σε κάθε 100 ευρό θα του επιστρέφονται τα 75-80. Εαν τα παίζει μονά. Το τονίζουμε αυτό.