"ανάλγητο κράτος"

Η μετάβαση για το χειμώνα ξεκίνησε. Συννεφιές, βροχές, τοπικές καταιγίδες, πλημμύρες και το γνωστό μπαλάκι των ευθυνών. Να το πιάσει ο καθένας και να το πετάξει στο διπλανό του! Ακόμα και ο Ελληναράς που μπαζώνει ρέματα για να κτίσει και κάπου πρέπει να ρίξει το ανάθεμα. Και δεν αναλαμβάνει κανένας καμία ευθύνη. Και δεν ρίχνει και κανένας ευθύνη σε κανέναν. Και αλίμονο σε αυτόν που του χτύπησε την πόρτα η καταστροφή.

Ανάλγητο κράτος. Ανάλγητο κράτος δύσκολο να υπάρξει χωρίς αδιάφορους πολίτες! Ένα σοβαρό κράτος δεν νομίζω πως ταιριάζει στο Νεοέλληνα. Δεν μπορεί να «μεγαλουργήσει» μέσα σ΄αυτό! Η παρακμή, για να γίνει ορατή, πρέπει να υποβόσκει καιρό πολύ σ’ ένα κράτος και στους υπηκόους του. Και η Ελλάδα για χρόνια αρνείται πεισματικά να δημιουργήσει ένα σοβαρό κράτος. Βολευτήκαν όλοι κι έστησαν ένα της πλάκας. Και οι άρχοντες, γιατί έτσι έκρυβαν και κρύβουν την αδυναμία τους, και οι υπήκοοι, γιατί έτσι δεν αναγκάζονται να γίνουν υπεύθυνοι πολίτες.

Εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά τους ξερνάει το σύστημα. Ένα σύστημα που ευνοεί τους μέτριους και τους διαχειρίσιμους. Κοιτάς κάτι κενές φάτσες στην τηλεόραση και σου λένε «έχει σπουδάσει στο Χάρβαρντ» και λες δεν μπορεί, κάτι ύποπτο συμβαίνει εδώ. Κάποιο τέχνασμα έχει εφευρεθεί που μετατρέπει τους μέτριους σε σπουδαίους! Δεν μπορεί να φτιάχτηκαν τα πανεπιστήμια για να παίρνουν τούτοι οι «μικροί» άνθρωποι πτυχία... Τα πτυχία και οι μετέπειτα καρέκλες πρέπει να δίνονται μόνο σε Άξιους!

Αξιοκρατία – παρεξηγημένη έννοια σε μια κοινωνία των μετρίων! Βλέπεις πουθενά γύρω σου αξιοκρατία; Είναι δυνατόν άνθρωπος σοβαρός να υπηρετήσει αυτήν την άρρωστη κατάσταση; Είναι δυνατόν άξιος άνθρωπος να δεχτεί να πιάσει μια καρέκλα για να κάθεται απλώς; Να μην είναι χρήσιμος στην κοινωνία; Να μην ξεριζώσει τα ζωύφια που την απομυζούν; Να μην δώσει όραμα στη νέα γενιά; Να μην τάξει κάτι που δεν μπορεί να κάνει; Να μην ταΐσει με παραμύθια τους υπηκόους του; Ακόμα και αν χρειαστεί να πάψει να είναι αρεστός…

Και οι υπήκοοι, ναρκωμένοι για χρόνια, κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Και όταν η καταστροφή τούς κτυπάει την πόρτα, τρομάζουν σαν συνειδητοποιούν πως δεν υπάρχει κράτος, να βοηθήσει, να τους στηρίξει  για να ξανασταθούν στα πόδια τους. Ένα κράτος καρικατούρα δεν μπορεί να τα κάνει αυτά! Ένα κράτος της πλάκας, αδιάφορο, χωρίς ανθρωπιά, δεν μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο…

Και αντί να προστρέξει το κράτος για άμεση βοήθεια και λύση, τρέχει ο ταλαίπωρος υπήκοος σαν ζητιάνος για λίγη ελεημοσύνη. Ώστε να έχουν λόγο ύπαρξης οι παρατρεχάμενοι και να έχει την πολυτέλεια η εκάστοτε εξουσία να βοηθά όχι αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη, αλλά αυτούς που θεωρεί δικά της παιδιά. 

Ο άνθρωπος όμως οφείλει να σηκωθεί από τα χαλάσματα, μόνος του, χωρίς δεκανίκια και δανεικές υποσχέσεις. Το χρωστάει στη ζωή – στη ζωή του! Μια ζωή που λατρεύει αυτούς που την κυνηγούν ακόμα και στις μεγάλες δυσκολίες. Αντίθετα απεχθάνεται αυτούς που στην πρώτη δυσκολία τη βλαστημάν. Πόσο θλίψη τη γεμίζουν οι κλαψιάρηδες και οι πεσιμιστές! 

Ωστόσο κανένα βασίλειο δεν άλλαξε χωρίς να αλλάξουν πρώτα οι υπήκοοί του και κανένας υπήκοος δεν άλλαξε πριν αλλάξει πρώτα ο βασιλιάς!