"Σαν τα χιόνια"

Πώς χαθήκαμε έτσι, ρε; Τελικά έχουν δίκιο αυτοί που λένε πως όταν αφήνεις κάτι, σε αφήνει και αυτό. Και πας μετά να το πιάσεις και σου φαίνεται ξένο. Ερημωμένο στέκεται τούτο το μπλογκ κοντά ένα μήνα. Απόπειρες έγιναν να γράψουμε έστω ένα χρόνια πολλά, καλή χρονιά, αλλά σαν να μην έβρισκα τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο.

Άλλαξε κι ο χρόνος, μπήκαμε λέει στο 17. Περνούν τα χρόνια, μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε... Μα πάντα αναρωτιέμαι γιατί να μην μένουμε και λίγο παιδιά; Αυτή η ξεγνοιασιά και η ανέμελη ζωή ίσως να μας λείπει τελικά. Σοβαρέψαμε και νομίσαμε πως έτσι θα αντιμετωπίζαμε καλύτερα τη ζωή. Μα η ζωή γελάει πολλές φορές με αυτούς που την παίρνουν και πολύ στα σοβαρά.

Ο χειμώνας όμως φέτος δείχνει τα δόντια του. Την πάτησα να πω την αλήθεια. Το καλοκαίρι το πέρασα σαν τζίτζικας και τώρα τρέχω και δεν φτάνω. Μα δεν το ξανακάνω αυτό. Μέρμηγκας θέλει να είσαι το καλοκαίρι – άσε τους άλλους να τραβιόνται στις παραλίες. Και να μαζεύεις ξύλα μέσα στο κατακαλόκαιρο, για να είσαι στα ζεστά το χειμώνα και να αράζεις σαν τζίτζικας…

Θέμα γούστου είπαμε η ζωή. Αλλά απουσιάζει το γούστο στις μέρες μας. Κακόγουστοι άνθρωποι στήνουν έναν κόσμο παράξενο, έναν κόσμο ψεύτικο, έναν κόσμο που η ανωμαλία και το άλογο πρέπει να προσκυνηθούν σαν να έχουν πέσει από τον ουρανό.

Φτωχαίνουμε σαν ανθρωπότητα, αλλά ακόμα κοιτάμε στις τσέπες μας όχι μέσα μας. Μας δώσαν άφθονα αργύρια για να μας κοιμίσουν και για να μας μπάσουν σε ψεύτικους παραδείσους και τώρα μας τα παίρνουν – και μένουμε σαν τα μικρά παιδιά, απορημένα που τους πήραν το παιχνίδι…

Υγεία να 'χουμε, να μια ευχή που θέλω να κάνω. Αλλά να μην την σπαταλάμε σε άνοστες ζωές. Δεν διένυσε χιλιάδες χρόνια εξέλιξης ο άνθρωπος για να γίνει κυνηγός του μαμωνά. Και οι καιροί που έρχονται θα είναι δύσκολοι καιροί – και θα επιβιώσει αυτός που έμαθε να ζει σπαρτιάτικα.

Και αν μπορούσα, θα απαγόρευα να κάνουν δηλώσεις οι πολιτικοί. Πώς μπορούν σε μια χώρα που κατέστρεψαν οι ίδιοι να βγαίνουν να κάνουν ακόμα δηλώσεις πως θα τη σώσουν; Με τι μούτρα ζητούν από τον λαό στήριξη για να τον οδηγήσουν ακόμα πιο κάτω στον γκρεμό, στον όλεθρο;

Όχι ότι ο λαός δεν έχει ευθύνες. Είπαμε, το άτιμο το βόλεμα είναι η μεγαλύτερη πληγή για τον άνθρωπο. "Να βολευτώ με κάθε τίμημα" - με αυτό μεγάλωσαν οι μεταπολεμικές γενιές στην Ελλάδα. Ο βολεμένος είναι και νιώθει συνένοχος, γι' αυτό και δύσκολα αντιδρά.

Άρες μάρες κουκουνάρες γράφω. Ρηχό το κείμενο, αλλά θα τα αφήσω. Έπρεπε να γίνει ένα αρχίνισμα. Μια νέα απόπειρα γραφής. Ελπίζω αυτή τη φορά να μην ξαναχαθώ στα απέραντα δάση μαζεύοντας ξύλα.

Υ.Γ. Ρε Nklaps, δεν μπόρεσα, ο άχρηστος, να γράψω κι ένα εορταστικό για boxing day. Καλά, όχι ότι χάσαμε και ευκαιρίες, αλλά λέμε…