Βασανιστικές σκέψεις"

Το ξέρεις πως υπήρχαμε και στη δημιουργία του κόσμου; Ξέρεις αν θα υπάρχουμε και στην καταστροφή του; Ξέρεις στο τέλος αν θα κυριαρχήσει το φως ή το σκοτάδι; Πιστεύεις ακόμα σε αυτήν τη διαμάχη; Πιστεύεις στο καλό και στο κακό; Πιστεύεις πως πέσαμε από τα αστέρια ή γεννηθήκαμε από την κοιλιά της γης;

"Ο πειρασμός του Παύλου"

- «Γέροντα, εχτές το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Και είναι πολύς καιρός τώρα που δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Περίεργες σκέψεις έχουν αρχίσει να μου κρατούν συντροφιά τις νύχτες, και δεν νομίζω να μου είναι εύκολο να μιλήσω γι' αυτές σ' εσένα.»

"Τα χάρτινα βασίλεια"

Μας έκλεισαν το μάτι κάποια χρόνια πίσω, μας τράβηξαν σε κόσμους χάρτινους και μετά τους έβαλαν φωτιά. Δεν κατάλαβα εάν θελαν να απαλλαγούν από τους χάρτινους κόσμους ή από μας. Αλλά γλυτώσαμε, είμαστε καταδικασμένοι να γλυτώνουμε και να τραβάμε μπροστά.

"Η αμαρτία του Θεού"

«Θα σε δικάσουμε σαν Άγιο. Στο πρόσωπό σου θα καταδικαστεί Αυτός,που πριν από 2.000 χρόνια μάς υποσχέθηκε τη σωτηρία. Πέρασες όλη σου τη ζωή απομονωμένος. Πίστεψες ότι με το να τρέφεσαι με ρίζες θα συγκινήσεις το Θεό. Αλλά έτσι απαρνήθηκες τον άνθρωπο. Γύρισες την πλάτη σου στη ζωή.

"Ο ναυαγός"|

Όλοι είμαστε λίγο - πολύ ναυαγοί. Εκτός από αυτούς που δεν έφυγαν ποτέ από το λιμάνι. Οι περισσότεροι όμως, όταν μάχονται απεγνωσμένα με τα κύματα, θέλουν να επιστρέψουν στο λιμάνι και στη σιγουριά, στην ασφάλεια. Λίγοι είναι αυτοί που μέσα στο χαμό εκλιπαρούν τον Ποσειδώνα να κοπάσει τη θάλασσα και να τους δώσει δύναμη να βγουν ζωντανοί, για να συνεχίσουν το ταξίδι για το ανεξερεύνητο – το ταξίδι για την Ιθάκη.

"Σαν τα χιόνια"

Πώς χαθήκαμε έτσι, ρε; Τελικά έχουν δίκιο αυτοί που λένε πως όταν αφήνεις κάτι, σε αφήνει και αυτό. Και πας μετά να το πιάσεις και σου φαίνεται ξένο. Ερημωμένο στέκεται τούτο το μπλογκ κοντά ένα μήνα. Απόπειρες έγιναν να γράψουμε έστω ένα χρόνια πολλά, καλή χρονιά, αλλά σαν να μην έβρισκα τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο.

"Κλειστό λόγω ψύχους"

Να κολλήσω καμία ταμπέλα «Κλειστό λόγω ψύχους» ή να το αφήσω έτσι; Άραγε να μην ενδείκνυται ο χειμώνας χωρίς θαλπωρή για τους «καλλιτέχνες»; Είναι δύσκολο πράγμα τελικά να μαζεύεις ξύλα. Τα πληγιασμένα και τα παγωμένα χέρια δεν ανταποκρίνονται στο πληκτρολόγιο.

"Ο ερημίτης και οι βοσκοί"

Δεν πατάει ψυχή δω πάνω το χειμώνα; Άντε να έρθουν μέχρι κάτω στους πρόποδες του βουνού, να ρίξουν μια μάτια  και μετά να τρέξουν στην θαλπωρή των πόλεων. Αυτή η ρουφιάνα η θαλπωρή, αυτή ανάγκη του ανθρώπου να μην εκτεθεί στο κρύο, έχει φέρει πιότερη παγωνιά στις ανθρώπινες καρδιές από όσο ο πιο βαρύς χειμώνας.

"Έρωτας για την Μυρτώ"

Ήταν μια κοπέλα, η Μυρτώ. Είχε μπει στην εφηβεία για τα καλά. Άβγαλτη αγάπησε έναν ξένο, έναν πραματευτή. Ήταν τότε στις παλιές εποχές που ο έρωτας έμενε συνήθως στα μάτια και στην καρδιά. Αγνές εποχές, αγνοί άνθρωποι, αγνοί και οι έρωτες.

"Στην όχθη με τους δημιουργούς"

Καλό μήνα σου λέει ο άλλος, κάτι είναι και αυτό. Με ευχές ακόμα πιστεύουν πως θα ξορκίσουν το κακό. Ποιο είναι όμως το κακό; Έλα μου ντε! Βγήκε κι ένας ήλιος σήμερα, αλλά ακόμα και αυτός ο παλιός θεός και να θέλει δεν μπορεί να σταματήσει την έλευση του χειμώνα.

"Τα ξεχασμένα ΟΧΙ"

Ημέρα του ΟΧΙ σήμερα και ο Έλληνας γιορτάζει. Βάζει τα καλά και αμολιέται στις πλατειές να βροντοφωνάξει το ΟΧΙ. Είναι και κάτι επίσημοι εκεί και καμαρώνουν – ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, αλλά ασ' τους να καμαρώνουν. Γίνεται και πασαρέλα εκεί για τα πιο όμορφα μπούτια, το φιλοθεάμον κοινό ξεσπάει σε χειροκροτήματα αναλόγως με το μέγεθος των αποκαλύψεων. Μα το καλύτερο χαρτί πάντα το κρατούν οι καθηγήτριες…

"Η Ελλάδα που αντιστέκεται"

«Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει…»,  μπορείς να βάλεις και το «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» και κοιτάς γύρω σου και φτιάνεις μια ρίμα. Πού στο διάολο βρεθήκαν τόσοι πολλοί λοβοτομημένοι; Η χώρα, λένε κάτι περίεργοι, δέχεται επίθεση. Ξεπουλάνε τα πάντα και στους Έλληνες φτιάχνουν ένα μέλλον με αόρατη σκλαβιά και υπαρκτή εξαθλίωση. Και δεν ανοίγει ρουθούνι…

"η πλάνη των αστεριών"

Λίγο πιο μακριά ξεκίνησες, άνθρωπε, να πας. Λίγο πιο μακριά, μα εσύ έφτασες στα αστέρια και χάθηκες. Ποιος θα σε φέρει τώρα πίσω; Εγκατέλειψες τη γη για το ταξίδι στους ουρανούς... Τι κέρδισες; Τι έχασες; Για ποιον άραγε τώρα τραγουδά η γη τα μελαγχολικά της τραγούδια; Η πλάνη των αστεριών σε ώθησε σ’ αυτό το καταστροφικό ταξίδι. Μα κάποτε θα πέσεις – και τότε ποιος θα μαζέψει τα κομμάτια σου;

"ο γέρος και ο ποταμός"

Σιμά στην όχθη του ποταμού καθόταν ένας γέρος συλλογισμένος. Θυμόταν τα νιάτα του, τις λύπες του, τις χαρές του, ολάκερη τη ζωή του. Σαν σε όνειρο του φαινόταν τώρα αυτά. «Ποιος διάολος ήρθε και με ξύπνησε», φώναξε δυνατά ο γέρος, «τώρα που τ’ όνειρο τελειώνει;» Και οι άνθρωποι, σκέφτηκε, πόσο λάθος κάνουν που ζουν τη ζωή τους λες και δεν ξέρουν πως κάποια στιγμή θα φτάσουν εδώ σε τούτο τον ποταμό.

"μελαγχολική βροχή"

Πέφτει μια βροχή μελαγχολική, λυτρωτική, καθαρτική. Σημάδι πως το φθινόπωρο ήρθε για να αναγγείλει την έλευση του άγριου και μοναχικού γέρο χειμώνα. Εκεί είναι που δοκιμάζεται η φύση και ο άνθρωπος. Αγέρηδες, κρύα, χιόνια, πάγοι, χαμηλές θερμοκρασίες για μήνες φέρονται σκληρά στη φύση. Όλα αυτά όμως επηρεάζουν και τον άνθρωπο, γίνεται πιο μοναχικός, κλείνεται στο καβούκι του. Μα οι περισσότεροι άνθρωποι αποστρέφονται τη μοναξιά τους. Τους είναι δύσκολο ν’ αντέξουν ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό – γι’ αυτό εχθρεύονται τον χειμώνα.

"ο άνθρωπος του καναπέ"

Οι ειδικοί – μ αρέσουν τον τελευταίο καιρό αυτοί οι ειδικοί. Που σου μιλούν για τη ζωή και για τον άνθρωπο. Ψάχνουν, αφουγκράζονται, βρίσκουν. Σκάβουν βαθιά, σκάβουν επιφανειακά, όλο κάτι βρίσκουν. Τώρα βρήκαν να μας πουν πως όποιος παίρνει στα σοβαρά τη ζωή, όποιος την εξετάζει δηλαδή σε βάθος, οδηγείται στην κατάθλιψη. Ένα φρούτο της εποχής και αυτή η κατάθλιψη –γεμίσαμε καταθλιπτικούς– άραγε να έχουν πάρει όλοι αυτοί την ζωή στα σοβαρά;

"το μεγάλο μας τσίρκο"

Καλό μήνα να ‘χουμε. Χαθήκαμε, αλλά με πιάνουν κάτι διαόλια μερικές φορές και κατεβαίνω κάτω στους ανθρώπους, στις δουλειές, ακούω τα σχέδιά τους, αφουγκράζομαι τις σκέψεις τους και συνήθως γυρνάω στη σπηλιά με αηδία. Τι έχει η πολιτεία να προσφέρει σε κάποιον που δεν ζητάει τίποτα; Βρωμιά και βόλεμα υπάρχουν κει κάτω και αξιοθρήνητες συναλλαγές. Ξεπουλιούνται τα πάντα για λίγα αργύρια – μικροί άνθρωποι κάνουν ουρά για να πιάσουν θέση σε ανούσιες δουλειές…