"Τα χάρτινα βασίλεια"

Μας έκλεισαν το μάτι κάποια χρόνια πίσω, μας τράβηξαν σε κόσμους χάρτινους και μετά τους έβαλαν φωτιά. Δεν κατάλαβα εάν θελαν να απαλλαγούν από τους χάρτινους κόσμους ή από μας. Αλλά γλυτώσαμε, είμαστε καταδικασμένοι να γλυτώνουμε και να τραβάμε μπροστά.

Πολλοί ίσως μένουν για χρόνια και κλαίνε στα αποκαΐδια, αλλά και αυτοί κάποια μέρα θα τα μουντζώσουν και θα τραβήξουν για άλλους κόσμους, πιο αληθινούς, πιο ανθρώπινους. Τα χάρτινα βασίλεια πάντα είναι καταδικασμένα να αποτύχουν...

Δεν θέλει ο άνθρωπος πολλά – δεν πρέπει ο άνθρωπος να κουβαλάει πολλά, για να είναι ελαφρύς και χαρούμενος. Η αίσθηση της ύπαρξης σε ένα μαγικό κόσμο αρκεί από μόνη της για να σε κάνει ταξιδευτή. Να ταξιδεύεις με το μυαλό και μετά να ακολουθεί το σώμα είναι αυτό που πρέπει να αποζητά κάθε άνθρωπος και που δεν «επιτρέπεται» στα χάρτινα βασίλεια.

Ο άνθρωπος θα νικήσει, θα βγει νικητής, γιατί ακόμα υπάρχει η σπίθα μέσα του. Μια σπίθα που μισεί το βόλεμα και τις βαθιές υποκλίσεις. Μια σπίθα που κάνει το μάτι να κοιτάει πίσω και μπροστά, εκεί όπου ο άνθρωπος έχει αξία και αξίες. Τι τον νοιάζει η σημερινή παρακμή;

Τα τραγούδια μας θα γίνουν πιο χαρούμενα – ακόμα και τα μελαγχολικά! Θα ξανάρθει το γέλιο, σαν μια τιμωρία γι' αυτούς που μας το στέρησαν. Όταν αποδεχτούμε τη «φτώχεια» μας, θα έχουμε κάνει την πρώτη σημαντική νίκη. Άσε τους «πλούσιους» να φτιάχνουν χάρτινους κόσμους.

Η φτώχεια είναι κακή μόνο όταν την αποδέχεσαι, όταν πιστεύεις πως αυτή είναι η αιτία για όλες σου τις δυστυχίες. Είναι όμως; Ή όλα αυτά είναι μια ψευδαίσθηση που κυριαρχεί στα βασίλεια του χαρτιού;

Μας γέμισαν με περιττές ανάγκες για να δυστυχούμε. Δουλεύουμε σαν τα ζώα, μα δεν ζούμε! Η εσωτερική μας πείνα είναι αυτή που δεν αντέχει τη φτώχεια. Η εσωτερική μας πείνα δεν καλύπτεται ακόμα και αν ξεφύγουμε από τη φτώχεια...

Μα ας ξεφύγουμε από όλα αυτά και ας αναζητήσουμε άλλους κόσμους. Μέσα μας, έξω; Τι σημασία έχει το πού; Εκεί όπου η φτώχεια δεν θα είναι τροχοπέδη για τον άνθρωπο, αλλά μια φυσιολογική επιλογή για να ανέβει ψηλά.

Θα έρθει η μέρα που ο άνθρωπος θα φωνάξει: δεν μας κάνατε εσείς φτωχούς, αλλά εμείς το επιλέξαμε συνειδητά, για να γυρίσουμε την πλάτη σε όλο αυτό το σαθρό σας οικοδόμημα απ' όπου απουσιάζει ο άνθρωπος. Σε κάτι που δεν νοείται να ονομάζεται ζωή...

Είμαστε χαρούμενοι γιατί δεν σας ανήκουμε. Γιατί πάψατε να ελέγχετε ακόμα και τα όνειρά μας. Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και πεθαίνουμε για τη ζωή και όχι για το χρήμα – τι σημασία θα έχουν τότε οι άδειες μας τσέπες;

Έρχεται και η άνοιξη – αιώνιο σύμβολο αναγέννησης. Ας γίνει τούτη η άνοιξη ένα αρχίνισμα, μια άρνηση και μια αλλαγή. Να φέρουμε πάλι το γέλιο και την ελπίδα στη ζωή μας και τότε θα δούμε και τον πραγματικό προορισμό μας.

Τότε ίσως καταλάβουμε πως τη φωτιά στα χάρτινα βασίλεια την έβαλε ένας από μας και όχι αυτοί...

Υ.Γ. Ακόμα και η τρέλα του Νέρωνα μπορεί να φάνει χρήσιμη σε μας...