"Ο ναυαγός"|

Όλοι είμαστε λίγο - πολύ ναυαγοί. Εκτός από αυτούς που δεν έφυγαν ποτέ από το λιμάνι. Οι περισσότεροι όμως, όταν μάχονται απεγνωσμένα με τα κύματα, θέλουν να επιστρέψουν στο λιμάνι και στη σιγουριά, στην ασφάλεια. Λίγοι είναι αυτοί που μέσα στο χαμό εκλιπαρούν τον Ποσειδώνα να κοπάσει τη θάλασσα και να τους δώσει δύναμη να βγουν ζωντανοί, για να συνεχίσουν το ταξίδι για το ανεξερεύνητο – το ταξίδι για την Ιθάκη.

Με ναυαγούς πάλευα χθες το βράδυ για να κοιμηθώ. Ναυαγός - αναγκαστική μοναξιά. Ερημίτης - επιλεκτική μοναξιά. Μα λείπει ο κοσμοπολίτης, θα μου πεις. Αυτός πεθαίνει μαζί με τα χρόνια της αθωότητας. Όταν ο άνθρωπος μεγαλώνει και έρχεται αντιμέτωπος με τον κόσμο και τον ίδιο του τον εαυτό, βλέπει πως στην αγορά έχει πιο πολλά να χάσει από αυτά που θα κερδίσει.

Μα είναι δυνατόν να βρεις αξίες εκεί όπου οι άνθρωποι έμαθαν να ζυγίζουν τα πάντα πάνω στην ασφάλεια, στη σιγουριά και στο βόλεμα; Λίγο το κλείσιμο του ματιού, λίγο η πειραγμένη ζυγαριά και όλα δείχνουν ιδανικά. Εύκολα επιλέγεις το δρόμο που οδηγεί στα βουνά, αφού αν μείνεις εκεί, θα χάσεις τη φωνή σου και τη λογική σου.

Η απόλυτη μοναξιά κρύβει και πόνο και οδύνη, αλλά πολλές φόρες οδηγεί και στο μονοπάτι των θεών. Εκεί όπου ο άνθρωπος βλέπει ξεκάθαρα τον προορισμό του. Αλλά για να μάθεις να βλέπεις, πρέπει να έχεις περάσει μέρες και νύχτες μέσα στα σκοτάδια. Πρέπει να χαθείς στην αγορά, πρέπει να σε κλέψουν στο ζύγι για να αναζητήσεις την πραγματική αλήθεια.

Και πάει καιρός που ερημίτες ανέβαιναν στα βουνά ψάχνοντας για το θεό. Τώρα ψάχνουν τον άνθρωπο – αν χαθεί ο άνθρωπος; τι αξία θα έχει ο θεός;

Είναι δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, το ξέρω. Είναι βαριά η καλογερική. Αλλά και η ζωή είναι μοναδική. Μην την ξεπουλάμε στις αγορές, μην την θυσιάζουμε στο βωμό του χρήματος, μην την αφήνουμε να χαθεί με αντίτιμο λίγο παραπάνω βόλεμα.

Ο άνθρωπος πάντα αναζητούσε το φως, αλλά ακόμα δεν έχει μπορέσει να κοιτάξει τον Ήλιο κατάματα. Του αρέσει το φως, αλλά όχι το έντονο φως. Του αρέσει η ζωή, αλλά όχι η έντονη ζωή. Του αρέσει η αλήθεια, μόνο αν είναι ποτισμένη με μικρά ψέματα.

Ο ναυαγός βλέπει την στεριά και παλεύει να φτάσει εκεί. Πνιγμός και σωτηρία είναι και τα δυο δίπλα του, συντροφιά του. Στις αντοχές του, στα κουράγια του θα κριθεί ο νικητής. Αν επιλέξουμε την ασφάλεια του λιμανιού, ποτέ δεν θα ζήσουμε τη χαρά του ναυαγού, όταν φτάνει στη στεριά. Το τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε, έρχεται και στο λιμάνι.

Και έχει τέλος οδυνηρό αυτός που βλέπει το απέραντο γαλάζιο, αλλά δεν τόλμησε ποτέ ν' ανοίξει πανιά για κει...

Υ.Γ. Τελικά ο άνθρωπος μαθαίνει από τα λάθη του; Ή γίνεται ένα με τα λάθη του;

Διαβάστε ακόμα: "ο άνθρωπος του καναπέ"