«Θα σε δικάσουμε σαν Άγιο. Στο πρόσωπό σου θα καταδικαστεί Αυτός,που πριν από 2.000 χρόνια μάς υποσχέθηκε τη σωτηρία. Πέρασες όλη σου τη ζωή απομονωμένος. Πίστεψες ότι με το να τρέφεσαι με ρίζες θα συγκινήσεις το Θεό. Αλλά έτσι απαρνήθηκες τον άνθρωπο. Γύρισες την πλάτη σου στη ζωή.
Γιατί; Σκέφτηκες ποτέ το γιατί; Στην προσπάθειά σου να φτάσεις στο Θεό έπαψες να πατάς στη γη. Θα σε ξαναφέρουμε πίσω να δεις πού έκανε λάθος ο Λυτρωτής σου. Κατέβηκε να σώσει τον κόσμο από την αμαρτία. Και για δες, τον έσωσε; Εστίασε όλη του την προσοχή στην αμαρτία και του ξέφυγε κάτι μεγαλύτερο που βασανίζει τον κόσμο. Πες μου πώς μπόρεσε να μην το βρει;
Σου μιλάω για τον ανθρώπινο πόνο, την αβάσταχτη δυστυχία. Την προαιώνια αμαρτία του Θεού προς τον άνθρωπο. Πώς να εξηγηθεί τόσος πόνος σε έναν κόσμο δημιούργημα του Θεού. Αξίζει ο άνθρωπος τόσες δοκιμασίες, ακόμα και για τον Παράδεισο; Γι' αυτό πήρες τα βουνά, γι' αυτό δείλιασες, γιατί η φυγή είναι δειλία. Δεν άντεχες να βλέπεις τον πόνο εκεί όπου θα έπρεπε να ακούς φωνές χαράς κι ευτυχίας.
Τι μας νοιάζει κι αν άγιασες; Εμείς σε θέλαμε εδώ ανάμεσά μας. Να συμμετέχεις στον πόνο μας και αν μπορείς να τον μεταφέρεις στο Θεό σου. Μια μάνα που κλαίει για το χαμό του παιδιού της τι να τον κάνει το Θεό; Τι μπορείς να πεις σ' αυτήν; Ότι ο Θεός το πήρε κοντά του; Δεν μπορούσε να περιμένει; Είναι τόσο μικρή η ανθρώπινη ζωή κι ο Θεός αιώνιος.
Ίσως η αμαρτία να είναι η εκδίκηση του ανθρώπου προς το Θεό του. Γιατί τόση δυστυχία να καταπλακώνει την ανθρωπότητα; Ίσως αν σταμάταγε ο πόνος, μαζί να τελείωνε και η ανθρώπινη αμαρτία...»
Διαβάστε ακόμα: "η πλάνη των αστεριών"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου