"το μεγάλο μας τσίρκο"

Καλό μήνα να ‘χουμε. Χαθήκαμε, αλλά με πιάνουν κάτι διαόλια μερικές φορές και κατεβαίνω κάτω στους ανθρώπους, στις δουλειές, ακούω τα σχέδιά τους, αφουγκράζομαι τις σκέψεις τους και συνήθως γυρνάω στη σπηλιά με αηδία. Τι έχει η πολιτεία να προσφέρει σε κάποιον που δεν ζητάει τίποτα; Βρωμιά και βόλεμα υπάρχουν κει κάτω και αξιοθρήνητες συναλλαγές. Ξεπουλιούνται τα πάντα για λίγα αργύρια – μικροί άνθρωποι κάνουν ουρά για να πιάσουν θέση σε ανούσιες δουλειές…

Χαρά δεν υπάρχει, αν ζεις με σκυμμένο το κεφάλι. Η ρουτίνα σκοτώνει ό,τι υψηλό υπάρχει στον άνθρωπο. Η καθημερινότητα εφευρέθηκε για να έχει νόημα η ζωή στους πιότερους. Αυτοί που δειλιάζουν ν’ ανοίξουν νέους δρόμους στη ζωή τους, αυτοί είναι που λατρεύουν την καθημερινότητα. Θα σκότωναν κάποιον που θα τολμούσε να τους χαλάσει τη ρουτίνα τους. Αυτή την άθλια ρουτίνα που κάνει τον άνθρωπο μικρό!

Είδα αδικία, δεν είδα πουθενά αξιοκρατία. Είδα άρρωστες συναλλαγές σε μια κοινωνία που νοσεί βαριά. Είδα κόσμο να επιλέγει συνειδητά την πείνα του, γιατί είναι ανίκανος να διεκδικήσει το δικαίωμα στη ζωή. Είδα ανθρώπους γαντζωμένους στις καρέκλες τους, να μην ενοχλούνται από την πείνα και την αδικία γύρω τους. Είδα τους πρόθυμους – είδα το μέλλον του κόσμου στα χέρια των πρόθυμων – και τρόμαξα…

Ο πρόθυμος πάντα επιλέγεται σε ένα σύστημα χωρίς αρχές, χωρίς σκοπό, χωρίς μεγαλείο. Ο πρόθυμος δεν θα αμφισβητήσει πότε ένα άρρωστο σύστημα, γιατί έχει πείσει πρώτα τον εαυτό του πως όλα βαίνουν καλώς. Μια τεχνητή ομαδική ύπνωση συντελείται εδώ. Έτσι καταφέρνουν να κρύψουν τη μικρότητα, αλλά και την μικροψυχία τους! Ο πρόθυμος πάντα επιλέγεται από ένα σαθρό σύστημα, γιατί εύκολα γίνεται μέρος ενός τέτοιου συστήματος…

Η ζωή κει κάτω μοιάζει με ένα μεγάλο τσίρκο. Χωρίς ντροπή άνθρωποι επιλέγουν να γίνουν διασκεδαστές, να χαϊδεύουν αυτιά. Όλα είναι προσποιητά, ψεύτικα – φτιασιδωμένα λόγια που θ’ αρέσουν σε συγκεκριμένα αυτιά, ελεγχόμενες κινήσεις που έχουν στόχο συγκεκριμένα μάτια. Όσο πιο καλός γίνεις σ’ αυτό, τόσο αναβαθμίζεσαι σε αυτό το τσίρκο.

Και οι αντίθετες φωνές πρέπει να σιωπήσουν, γιατί είναι οι φωνές της συνείδησης – της συλλογικής συνείδησης τους ανθρώπινου γένους. Πόσο πιο χαμηλά θα φτάσουμε; Για πόσο ακόμα θα ζούμε στο βούρκο; Πόσο ακόμα θα προσκυνούμε ψεύτικα είδωλα, νεκρά; Για πόσο ακόμα θα επιλέγουμε το ρόλο του κλόουν; Το ρόλο του σαλτιμπάγκου; Γιατί γίναμε μαλθακοί; Γιατί αποτινάξαμε από πάνω μας το ρόλο του πολεμιστή;

Θα πίστευα σε έναν κόσμο όπου η δουλειά θα ήταν επιλογή και όχι ανάγκη. Ο περισσότερος κόσμος, όταν αναγκάζεται, συνήθως βγάζει τα αγελαία ένστικτά του. Η ανάγκη κάνει τον άνθρωπο πρόθυμο, πρόθυμο να βολευτεί με κάθε τίμημα. Η επιλογή, αντίθετα, χρειάζεται ανθρώπους με κριτήρια, με χαρακτήρα, με αρχές, με όραμα. Και το σπουδαιότερο να νοιώθουν πως δεν γεννήθηκαν για να γίνουν μέλη ενός μεγάλου τσίρκου!

Στοιχηματικά μείναμε πίσω – φωνάζει με το δίκιο του ο κόσμος ότι πάσχουμε από ανευθυνότητα, αλλά, κύριοι, τώρα ξεκινάει το στοίχημα για τις Αγγλιδούλες. Έντεκα αγωνιστικές έχουν διανύσει , υπάρχει και δείγμα εντός και εκτός έδρας και υπάρχουν πατήματα. Εξάλλου εμάς δεν μας αναγκάζει κανένας να παίξουμε, να γράψουμε, να κλάψουμε. Τα δάκρυα είναι αυτά που σε τραβάνε κάτω στο στοίχημα. Αν περιορίσεις αυτά, έχεις ελπίδες. Το αντίθετο του κέρδους είναι η χασούρα – αυτά τα δυο μπαίνουν πάντα στην ζυγαριά στο τέλος, μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό…

ΥΓ. «Αν θες να μάθεις ποιος σε εξουσιάζει, ψάξε να βρεις ποιον δεν μπορείς να κριτικάρεις» - Βολταίρος.