Ημέρα του ΟΧΙ σήμερα και ο Έλληνας γιορτάζει. Βάζει τα καλά και αμολιέται στις πλατειές να βροντοφωνάξει το ΟΧΙ. Είναι και κάτι επίσημοι εκεί και καμαρώνουν – ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, αλλά ασ' τους να καμαρώνουν. Γίνεται και πασαρέλα εκεί για τα πιο όμορφα μπούτια, το φιλοθεάμον κοινό ξεσπάει σε χειροκροτήματα αναλόγως με το μέγεθος των αποκαλύψεων. Μα το καλύτερο χαρτί πάντα το κρατούν οι καθηγήτριες…
Όταν λοιπόν τελειώσουν όλες αυτές οι σεμνές τελετές του ΟΧΙ, ο άνθρωπος γυρνά στο σπίτι του και στη κανονική του ζωή. Μια ζωή φτιαγμένη πάνω στο ναι σε όλα. Το ΟΧΙ απαιτεί θυσίες, πρέπει να είσαι σκληρός για να αρνείσαι, πρέπει να αντέχεις στις κακουχίες για να κουνάς αρνητικά το κεφάλι. Πρέπει να πιστεύεις σε ιδανικά για μην σκύβεις το κεφάλι. Πρέπει να έχεις γαλουχηθεί στα «αμόνι» για να αντέχεις τα χτυπήματα, για να μην λυγίζεις από τα χτυπήματα.
Θεατρινισμοί, λοιπόν, και σήμερα από πρόθυμους Νενέκους. Υποχωρητικοί άνθρωποι γιορτάζουν το ΟΧΙ. Αστείοι πολιτευτές, προσκυνημένοι θα κάνουν μια δήλωση για μιαν επέτειο, που η χώρα δεν προσκύνησε τον κατακτητή. Πολέμησε ο Έλληνας! Πόσο απίστευτο μοιάζει αυτό κοιτώντας τη σημερινή κατάντια μας;
Και μπήκε ο κατακτητής και τα ισοπέδωσε όλα με την μπότα του. Έφερε πείνα, δυστυχία, ξεκλήρισε ολόκληρα χωριά και είναι τώρα ο ίδιος που μας κουνάει το δάκτυλο, αλλά εμείς έχουμε ξεχάσει να λέμε ΟΧΙ. Χρωστάνε στους νεκρούς μας, σε αυτούς που δολοφόνησαν άδικα, στα χωρία που έκαψαν και στο αθώο αίμα που χύθηκε στις πλατείες τους. Εμείς χρωστάμε λεφτά -αν χρωστάμε- και αυτοί χρωστούν αθώες ζωές. Οι άρχοντές μας δεν ψελλίζουν πια για τα εγκλήματα τους, αλλά εύκολα αναγνωρίζουν το χρέος μας. Έτσι καταδικάζουν τις γενιές που έρχονται και δεν λυτρώνουν αυτούς που χαθήκαν εξαιτίας τους.
Η κατοχή και η πείνα μπορεί να μας διδάξει πολλά για το πώς ο άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει. Αυτοί οι άνθρωποι θα γελούσαν με τα προβλήματα μας. Ο κόσμος πάει μπροστά, θα συμφωνήσω, αλλά πρέπει να κοιτάς και πίσω για να μην χάνεις το δρόμο σου…
Σταματήσαμε να παλεύουμε πια, ακόμα και με τους διαβόλους μας – γι' αυτό γίναμε τόσο μαλθακοί. Αποδεχόμαστε τα πάντα, δεν αλλάζουμε τίποτα, ακόμα και τους εαυτούς τους ίδιους μας, ενώ ξέρουμε πως μέσα μας υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να μας κάνουν καλυτέρους…
Έχει ξεσπάσει και μια διαμάχη για τις παρελάσεις. Ξεπερασμένες σού λένε οι προοδευτικοί. Μα είναι δυνατόν, απορούν, να παρελαύνουμε εν έτει 2016; Και ειδικά τώρα που είμαστε στα Ευρώπας; Και είναι οι ίδιοι που στις άλλες, τις μοντέρνες παρελάσεις που αναδεικνύουν τα νέα καραγκιοζλίκια και τα κρυφά πουστιρλίκια είναι στην πρώτη γραμμή και ίσως έχουν και βαμμένο το μαλλί. Πόσο θεατρίνος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος, όταν υπηρετεί ρηχές ιδέες;
Πέφτει και μια βροχή, αργή βασανιστική, ίσως για να τους χαλάσει τη γιορτή. Μπορεί και ίδιος ο Θεός να μην αντέχει πια να βλέπει αυτές τις ψεύτικες γιορτές. Άει να μου χαθείτε, ίσως λέει, που θέλετε και να γιορτάσετε επέτειο του ΟΧΙ, εσείς οι προσκυνημένοι…
ΥΓ. Τα στοιχηματικά ας περιμένουν για πιο μετά. Ας θυμόμαστε πως δεν γεννηθήκαμε έτσι, κι είναι στο χέρι μας να βάλουμε το ΟΧΙ στη ζωή μας. Τα ΟΧΙ είναι αυτά που πάνε την ανθρωπότητα μπροστά, τα ναι την καθηλώνουν κάτω. Μην ακούτε πως η άρνηση κρύβει παιδιάστικο πείσμα – μεγαλείο ψυχής κρύβει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου