"μελαγχολική βροχή"

Πέφτει μια βροχή μελαγχολική, λυτρωτική, καθαρτική. Σημάδι πως το φθινόπωρο ήρθε για να αναγγείλει την έλευση του άγριου και μοναχικού γέρο χειμώνα. Εκεί είναι που δοκιμάζεται η φύση και ο άνθρωπος. Αγέρηδες, κρύα, χιόνια, πάγοι, χαμηλές θερμοκρασίες για μήνες φέρονται σκληρά στη φύση. Όλα αυτά όμως επηρεάζουν και τον άνθρωπο, γίνεται πιο μοναχικός, κλείνεται στο καβούκι του. Μα οι περισσότεροι άνθρωποι αποστρέφονται τη μοναξιά τους. Τους είναι δύσκολο ν’ αντέξουν ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό – γι’ αυτό εχθρεύονται τον χειμώνα.

Κοιτάζω από το παράθυρο τη βροχή. Δεν μ’ ενοχλεί. Τι έχω άλλωστε για να μου πάρει – μόνο να μου δώσει μπορεί. Ηρεμία, γαλήνη, στοχασμό, να τι μπορεί να σου δώσει η βροχή, αν δεν είσαι από αυτούς που τρέχουν χωρίς λόγο και σταματημό.

Στοχασμός – σαν βαθιά σκέψη αποτυπώνεται στα γραφόμενα των ειδικών. Ζούμε σε μια εποχή που μοιάζει σαν να έχει απαγορευτεί ο στοχασμός. Ποιος στοχάζεται πια; Ποιος σκέπτεται βαθιά; Ποιος σκέπτεται οδυνηρά; Ποιος βλέπει τη βροχή σαν ευκαιρία για στοχασμό;

Αστόχαστοι, λοιπόν, βαδίζουμε στους χαλεπούς αυτούς καιρούς. Με σκέψεις επιφανειακές, ρηχές. Πώς να ξορκίσεις τα φαντάσματα του παρόντος; Πώς να διαλύσεις τα φαντάσματα του παρελθόντος; Και πώς να φροντίσεις να μην θρονιαστούν στην πλάτη σου τα φαντάσματα στο μέλλον…

Ρίξε βροχή, μην σταματάς. Θεός είσαι; Φύση; Ανάγκη; Μην σταματάς… Ξέπλυνε τις ντροπές μας! Αφού μάθαμε να μην κλαίμε για τα χάλια μας. Γελάμε με γέλια ψεύτικα, φτιασιδωμένα. Μαύρο γέλιο κάνουμε, τρομάρα μας. Ξεμάθαμε και τη βροχή, όπως τόσα άλλα…

Ξέρεις, η φύση βγάζει και ωραίες μυρωδιές, όταν δέχεται τη βροχή. Και οι μυρωδιές αυτές είναι φτιαγμένες ν’ αρέσουν στον άνθρωπο. Και εδώ η εξέλιξη μιλάει. Οι άνθρωποι τα χρόνια τα παλιά, τα προϊστορικά, είχαν συνδυάσει τη βροχή με τη βλάστηση, με την ανθοφορία της φύσης και την καρποφορία των δέντρων και των φυτών που τους έτρεφαν. Γι’ αυτό και οι μυρωδιές της βροχής αποτυπωθήκαν βαθιά μέσα μας… Και ερχόμαστε εμείς ασυγκίνητοι, στεκόμαστε αδιάφοροι σε κάτι τόσο μακρινό και μεγάλο…

Τώρα στα παπάρια μας όλα αυτά. Λίγο δηλητήριο εδώ, λίγο δηλητήριο εκεί και φτιάχνουμε πρόωρη καρποφορία. Βέβαια τα δηλητήρια αυτά μετά περνούν μέσα μας, άλλα δεν έχουμε χρόνο να στοχαστούμε γι’ αυτά. Εμείς απλώς γίναμε γρήγοροι κουβαλητές – νεροκουβαλητές της εξέλιξης. Δεν μας νοιάζει ούτε από πού ερχόμαστε, αλλά ούτε και πού πάμε.

Πρωτοβρόχια λοιπόν προ των πυλών, σημάδι που έπαιρνε για χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος πως κάτι αλλάζει. Εμείς που ζούμε σ’ έναν γυάλινο κόσμο -αποκομμένο από τον αληθινό- παίρνουμε άραγε τίποτα από αυτά χαμπάρι; Πιστεύουμε πια στις αλλαγές; Ή μας πλάκωσε η μονοτονία; Μα δεν βλέπουμε πως δεν έχει νόημα απλώς ν’ ακολουθείς την ευθεία γραμμή;

Είναι και μελαγχολική η βροχή, σαν να κλαίει κάποιος εκεί ψηλά. Σαν κάποιος που θυσίασε για μας κάτι πολύτιμο πριν από χρόνια, να είδε πως δεν το αξίζαμε. Ίσως να μην κλαίει για τη θυσία, αλλά για το δρόμο που τραβήξαμε. Να ήταν ο μόνος; Πόσοι άνθρωποι θυσίασαν τις ζωές τους για να μας δείξουν το δρόμο... Το δρόμο της φώτισης, της αρετής μέσα από τη δοκιμασία. Ίσως η δοκιμασία να τα χάλασε όλα.

Ο άνθρωπος πάντα θα διαλέγει την κόλαση αρκεί να μην απαιτείται προσπάθεια…