"Το σεντόνι του Nklaps"

Εγώ, όταν ήρθε το στοίχημα του ΟΠΑΠ, εννοείται ότι ήμουν εντελώς άσχετος (καλά, όχι ότι τώρα σκαμπάζω, αλλά τότε το έβλεπα και πρώτη φορά). Τότε όλοι ξέραμε το ΠΡΟ-ΠΟ με τους γνωστούς 13 αγώνες. Έρχεται, λοιπόν, το στοίχημα και μας λέει: «αν θέλετε, βάζετε ΜΟΝΟ 4 αγώνες». Λέω και εγώ «τι λέτε, ρε παιδιά; ΜΟΝΟ τέσσερις αγώνες; Αυτό είναι εύκολο! Εδώ έχω πιάσει και 11 στο ΠΡΟ-ΠΟ.»

"Τα πρώτα κουπόνια"

Λένε ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Γιατί να μην ισχύει και στο στοίχημα τούτο; Δύσκολο ν’ αλλάξεις περπατησιά. «You can not teach an old dog new tricks» -δεν μπορείς να μάθεις γέρικο σκυλί καινούρια κόλπα, λένε οι Αμερικανοί.

"Καυγάς με την χοντρή πένα"

«Βγάλε με, ρε παπάρα, στο γυαλί»… Έτσι σήμερα το πρωί με έπιασε από τα μούτρα η χοντρή πένα. «Με μοστράρισες δω πάνω και παίζεις μπάλα μόνος σου. Άσε να πατήσω εγώ τα πλήκτρα και παπάδες θα σου γράψω. Αλλιώς θα πάω αλλού, που με ζητάνε και για τα γραπτά μου και για την ομορφιά μου...»

"Οι Αγγλιδούλες και οι Εθνικούλες"

Οι αγγλιδούλες σχεδόν πάντα δίνουν το παρών στο σαββατιάτικο κουμάρι, αλλά τώρα έχει και κείνες τις ουρανοκατέβατες τις εθνικούλες. Δεν γίνεται, αδελφέ, να τις πηδήξεις ούλες… Ειδικά εκείνες τις εθνικές που βγαίνουν στην πιάτσα μια στο τόσο - πού να βρεις τα γούστα τους; Πού να πιάσεις το σφυγμό τους; Άδικος κόπος, χαμένα λεφτά.

"Στοιχηματική ιστορία"

Δεν θεωρείται εξυπνάδα στις μέρες μας να αγγίζεις το πυρωμένο σίδερο για να δεις αν καίει. Κάποιοι άλλοι δύστυχοι το δοκίμασαν πριν από σένα αυτό. Έτσι και στο στοίχημα, ενώ είναι δύσκολο να βρεις το δρόμο που οδηγεί στο κέρδος, είναι πολύ εύκολα να βρεις το δρόμο που οδηγεί στην καταστροφή…

"Έρωτας για την Μυρτώ"

Ήταν μια κοπέλα, η Μυρτώ. Είχε μπει στην εφηβεία για τα καλά. Άβγαλτη αγάπησε έναν ξένο, έναν πραματευτή. Ήταν τότε στις παλιές εποχές που ο έρωτας έμενε συνήθως στα μάτια και στην καρδιά. Αγνές εποχές, αγνοί άνθρωποι, αγνοί και οι έρωτες.

"Γνωριμία"

Έγραψα το πρώτο μου ποίημα στα νεανικά μου χρόνια. Δεν κατάλαβα γιατί το έγραψα, αλλά κατάλαβα γιατί δεν ξαναέγραψα. Αμυδρά θυμάμαι πως ήταν μελαγχολικό, όπως όλα τα ποιήματα. Η θλίψη πηγή δημιουργίας, σκέφτηκα και προτίμησα να χαρώ τα νιάτα μου. Έριξα λίγο αλκοόλ στο ποτήρι μου για να ξεφύγω από τον κύκλο των χαμένων ποιητών.

"Πρωινό κλειδί του Παραδείσου"

Μια καλημέρα μου βγαίνει να την πω και θα την πω. Αλλά ενώ λέω με ευκολία να έχουμε μια μέρα καλή, ανθρώπινη, μετά μένω κενός, ανήμπορος να γράψω λέξη, να αρθρώσω σκέψη. Είναι και τούτη η φύση που πολλές φόρες σου παίρνει τις σκέψεις, σαν να θέλει να σε λυτρώσει…