"Τα πρώτα κουπόνια"

Λένε ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Γιατί να μην ισχύει και στο στοίχημα τούτο; Δύσκολο ν’ αλλάξεις περπατησιά. «You can not teach an old dog new tricks» -δεν μπορείς να μάθεις γέρικο σκυλί καινούρια κόλπα, λένε οι Αμερικανοί.

Εμείς που μεγαλώσαμε στη δεκαετία του ΄90 ήμασταν τυχεροί, γιατί βρέθηκε ένας άνθρωπος που μιλούσε για το στοίχημα. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Παρασκευάς που έγραφε στο Φίλαθλο – λοξή εφημερίδα τούτη. Το περίεργο ήταν πως τότε δεν υπήρχε στοίχημα. Ήταν στα σκαριά να φτιάξουν κι εδώ κουμάρι με αγώνες.

Καλλιεργήθηκε, δηλαδή, μια προσδοκία και συγχρόνως αυτός ο άνθρωπος έμαθε και πέντε πράγματα σε αυτούς που ήθελαν να μάθουν. Μόνο πέντε; Τάξεις ολόκληρες μας πέρασε – και γενικά μαθήματα και ειδικά πρόσφερε ο Γάτος.

Το πρόβλημα ξεκίνησε, όταν βγήκαν στην πιάτσα τα κουπόνια και κατάλαβε ο πολύς ο κόσμος ότι «άλλο η θεωρία, άλλο η πράξη». Κράτησαν οι πιότεροι αυτά που τους βόλευαν και ξέχασαν το πιο μεγάλο μάθημα του Παρασκευά: «είναι πολύ δύσκολο άθλημα το άτιμο, θα σας γδάρουν, προσέξτε!»

Το πρώτο μου κουπόνι ήταν φυσικά χαμένο, αλλά 4 ζητούσαν οι μάγκες, 4 έβαλα. Πάνω από 6 δεν έβαλα ποτέ. Με είχε πείσει μάλλον ο τύπος για τη δυσκολία και δεν χρειάστηκε να φάω τα μούτρα μου για να το μάθω. Έσπασαν μούτρα, θυμάμαι, τον πρώτο καιρό. Με τα τσουβάλια έφευγαν τα δελτία που θα έδιναν τρελό χρήμα...

Σε δραχμές παίζαμε τότε. Τη δεύτερη χρονιά σπάει ο διάβολος το ποδάρι του και πιάνω μια εξάδα, στην Αγγλία πάντα. Βούτηξα 300.000 δραχμές, λέμε, τότε. Και πονήρεψα. Πάω το άλλο Σάββατο και βάζω 50 χιλιάρικα σε 4 φαβορί. Ούτε ένα δεν βρήκα – μάλλον ένα, θυμάμαι η Μπλάκμπερν πέρασε.

Το πήρα βαρέως. Με κορόιδεψαν, λέω, αλλά δεν την ξαναπατάω. Πήρα το τετράδιο και σημείωνα κάθε Σάββατο πόσα φαβορί περνούσαν. Τι είδαν τα μάτια μου; Τι έγραψαν τα μολύβια μου; Τι απάτη ήταν αυτή; Τι μηχανή είχαν στήσει; Στα δέκα μια φορά με απόδοση κάτω από 1,70 είχαν περάσει τα δυο.

Άσε, δε, τα διπλά που ήταν φαβορί – τούτα ήταν τα χειρότερα. Αυτό που σου υπογράφω στο στοίχημα, είναι πως ο πιο εύκολος δρόμος για να πας φυλακή είναι παίζοντας διπλά φαβορί στην Αγγλία.

Θα μου πεις, περνούσαν τα αουτσάιντερ; Καλά, ρε μεγάλε, ποιος μπορεί να βρει 4 αουτσάιντερ και να τα ταιριάξει κιόλας; Και άμα έπαιζες και κάνα 4,5, άντε να σου κάθονταν δυο - τρία στην καλύτερη.

Εξάλλου τα πρώτα χρόνια είναι αναγνωριστικά πάντα. Τα αποτελέσματα τα άκουγα στο ράδιο στην αρχή – εκεί να δεις γλέντια. Να το βάζει, παράδειγμα, η Νορθάμπτον, να το σημειώνεις και συ στο μέρος της στο κουπόνι ή στην εφημερίδα. Έπιανες και κάτι άλλα και στα τελικά σου λέγε: «Σουόνσι – Νορθάμπτον 1-1. Και έμενες μαλάκας. Αμ είχε βάλει διαφημίσεις ο παπάρας και το γκολ δεν βγήκε ποτέ στον αέρα. Συνήθως έβγαζαν τα γκολ, σπάνια στην αρχή έλεγαν τα παιχνίδια και πόσο είναι.

Βάζω την Σουόνσι, γιατί εγώ την έμαθα στις κάτω κατηγορίες. Στις Αγγλιδούλες ήσουν, μωρή, και περνούσαμε ωραία. Την έκανες και συ για τα ψηλά και έμεινες εκεί – αν και βλέπω πως φέτος ίσως κλείνει ο κύκλος σου.

Τι στοίχημα να έχεις παίξει, αν δεν έχεις παίξει την Ντάρλινγκτον του βορρά; Δεύτερη είναι η ομαδάρα, βλέπω, πιο κάτω από τους πεθαμένους. Και ακολουθούν Χάλιφαξ και Στόκπορτ – άλλες λεγάμενες κείνες...

Την τρίτη χρονιά νομίζω αισθάνθηκα πιο δυνατός και μια Κυριακή είπα να κάνω πάλι ένα πέρασμα από φαβορί – όχι Αγγλία αυτή τη φορά. Στα τέσσερα η Αϊντχόφεν μού την έκανε. Και διπλό στο 1,70 παρακαλώ. Εγώ δεν έλεγα όπως την άλλη φορά θα το πιέσω και εκείνο το ένα – μούντζωνα και έφευγα...

Θα σταματήσω εδώ, για μια πρώτη στοιχηματική γνωριμία. Μετά θα πούμε πώς κονόμησε ο ΟΠΑΠ, έβαλε τριάδες, ήρθαν και οι εταιρίες κι αποδείχτηκε πως με τετράδες και παπάδες δεν υπάρχει περίπτωση να μείνεις στον αφρό.

Υ.Γ. Κοίτα Τρανμίρ και Στόκπορτ, ρε Nklaps – γκανιότα μην κοιτάς..