"Πρωινό κλειδί του Παραδείσου"

Μια καλημέρα μου βγαίνει να την πω και θα την πω. Αλλά ενώ λέω με ευκολία να έχουμε μια μέρα καλή, ανθρώπινη, μετά μένω κενός, ανήμπορος να γράψω λέξη, να αρθρώσω σκέψη. Είναι και τούτη η φύση που πολλές φόρες σου παίρνει τις σκέψεις, σαν να θέλει να σε λυτρώσει…

Περίπατο, λοιπόν, σήμερα στη φύση. Πρωινό κλειδί του παραδείσου – ποιος σε χαίρεται πια; Εδώ βλέπεις θεϊκά πράγματα – είτε πιστεύεις σε θεούς, είτε όχι. Εδώ βασιλεύει η γαλήνη και η απλότητα. Και για δες εδώ, μόνο αυτά είναι ικανά για να υμνήσεις τη ζωή...

Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος, αλλά ούτε και τίποτα. «Όλα με μέτρο» έλεγαν οι παλιοί σοφοί. Μα εμείς χάσαμε το μέτρο και το μέτρημα. Εδώ στην φύση μαθαίνεις πως εκεί που δεν περιμένεις τίποτα, η ζωή σου δίνει απλόχερα τα δώρα της.

Η φύση ξέρει ακόμα να υποδέχεται την καινούρια μέρα. Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου όλα ξυπνούν. Μια δίψα για ζωή ξεπετάγεται εδώ – το δώρο της ενθάδικης ύπαρξης βρίσκει πιο εύκολα νόημα, όταν σε περιβάλλει το φυσικό τοπίο. Εκείνο που για χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος θεωρούσε σπίτι του.

Πράσινο, δέντρα, κλαδιά, λουλούδια αφθονούν στη φύση. Πουλιά κελαηδούν χαρούμενα. Μικρά δρομάκια, που όμως άμα τα ακλούθησες, σε βγάζουν σε μέρη μαγευτικά. Κι εσύ οφείλεις να φωνάξεις: ναι, αξίζει η ζωή! Ας φανώ άξιος κι εγώ που συμμετέχω σ’ αυτήν τη μαγεία...

Και είμαι σίγουρος πως κρυφά θα γελάει η φύση με τα προβλήματά μας. Πόσο μικρή αξία έχουν όλα τα αργύρια του κόσμου εδώ; Πόσο μικρές και χαμένες μοιάζουν οι ανθρώπινες έννοιες στο απέραντο μεγαλείο; Πόσο καλύτεροι άνθρωποι θα γινόμασταν, αν περνούσαμε περισσότερο χρόνο στη φύση; Και πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας, αν ήταν πιο φυσικός, πιο «ανθρώπινος»;

Μα δεν είχε όρεξη για πολλές κουβέντες σήμερα η φύση κι εγώ απλώς περπάτησα μαζί της. Τις περισσότερες φόρες δεν μιλάει και όμως σου μαθαίνει τόσα πολλά. Σου δίνει ανάσες καθαρές, αναζωογονητικές για να συνεχίσεις. Σου δείχνει το δρόμο που πρέπει να διαλέξεις, αν θες να λέγεσαι άνθρωπος.

Σου δείχνει το μάταιο τούτο κόσμο για να μάθεις να εκτιμάς την στιγμή. «Χαμένες στιγμές, χαμένες ζωές», της αρέσει να λέει. «Μια μέρα χωρίς τραγούδι και γέλιο είναι χαμένη μέρα.» Αν σας πω πως την έχω δει και να χορεύει στη βροχή, θα με παρεξηγήσετε...

Δεν μ’ άφησε όμως σήμερα να κάτσω πολύ. «Σύρε, ρε, να πεις την καλημέρα μου στους ανθρώπους», μου λέει. «Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι εκεί έξω, υπάρχει ακόμα ζωή μέσα σας! Να τον αλλάξετε τον κόσμο, μωρέ, μπορείτε! Κι αν δεν μπορείτε, τουλάχιστον μην τον αποδεχτείτε! Μην γίνετε συνένοχοι στο φόνο! Μην φονεύετε την ίδια σας τη ζωή!»

Την καλημέρισα κι έκανα να φύγω. Καντοστάθηκα για λίγο και τη ρώτησα αν είχε ακούσει το «τραγούδι του οδοιπόρου» του Γκαίτε. Χαμογέλασε και φεύγοντας μου είπε, «μην ξεχάσεις την καλημέρα μου…»

Υ.Γ. Μου είχε πει κάποτε πως, όταν ήταν μικρή, ήταν ερωτευμένη με το Θεό. Μεγάλη ιστορία αυτή, ίσως τη βγάλουμε εν καιρώ, αν μας το επιτρέψει...