"Μαραντόνα ο Παίκτης"

 "γίνε αυτό που είσαι" το ρητό του Νίτσε ταιριάζει απόλυτα στο φαινόμενο Μαραντόνα. Γεννήθηκε για να αφήσει εποχή στο ποδόσφαιρο και το πέτυχε με το παραπάνω. Σε εποχές που δεν ήταν υπερπροστατευτικές για τους ποδοσφαιριστές, ο κοντός επιβίωσε μόνο με το ταλέντο του και την προσωπικότητα του.

Ίσως ήταν ο μοναδικός που κατάφερε πολλά με μέτριες ομάδες. Λατρεύτηκε και μισήθηκα, όσο κανείς άλλος - πολλοί έπαιξαν ποδόσφαιρο, ο Μαραντόνα ήταν το ποδόσφαιρο. 

Όταν οι Γκοιγκοιτσεα κυνηγούσαν πόδια, αυτός προσπαθούσε και τα κατάφερε να μεγαλουργήσει με το ταλέντο του και το θράσος του. 

Οι κλωτσιές έπεφταν βροχή τότε, μα αυτός αρνιόνταν να πέσει, συνέχιζε, σταμάτησε μόνο όταν ο Γκοιγκοιτσεα του έσπασε τον αστράγαλο με δολοφονικό τάκλιν και πηρέ μόνο κίτρινη. 

Τα επεισόδια που προκάλεσε στον τελικό με την Ατλέτικο Μαδρίτης φαντάζουν στις μέρες μας ασύλληπτα- τότε όμως το ποδόσφαιρο είχε και μπόλικη αλητεία, δεν ξέρω αν το σημερινό που αγγίζει τα όρια του "αδερφίστικου" είναι καλύτερο. 

Πριν το παιχνίδι ο Κλεμεντε προπονητής της Ατλέτικο είχε αποκαλέσει τον Μαραντονα "ηλίθιο"  και ο άρχοντας απάντησε " ο Κλεμεντε δεν έχει τα αρχιδια να μου το πει αυτό κατάμουτρα" - φαντάσου τέτοιες ομορφιές τώρα, θα κοκκίνιζαν από ντροπή πολλοί δήθεν... 

Η τρίμηνη τιμωρία του, άνοιξε τον δρόμε για την Νάπολη και έγινε η απαρχή για τον μύθο. Στην Μπαρτσα έπαιξε σε  δυο χρονιά 58 αγώνες και πέτυχε 38 γκολ. Κατάφερε να τον αποθεώσουν ακόμα και στο Μπερναμπέου, όταν πέτυχε ένα γκολ ασύλληπτης απλότητας.

Νάπολι η ακριβότερη μεταγραφή τότε με 7 εκατομμύρια. Και σκέπτεσαι πόσα παίρνουν οι μυρωδιάδες σήμερα και μένεις μαλάκας - άλλες εποχές θα μου πεις...

Ο Ιταλικός νότος είχε βρει τον άνθρωπο που θα τον έβγαζε από την αφάνεια. Ένας "μεσσίας" με πολύ ανθρώπινα χαρακτηριστικά.  Μια Νάπολι που την χρονιά πριν έρθει ο Ντιεγκο κινδύνεψε να υποβιβαστεί.  Κατάφερε να πάρει δυο πρωταθλήματα, ενώ η Νάπολι δεν είχε κανένα σε 61 χρόνια ιστορίας. 

Αλλά ο Μαραντονα έμεινε στο πάνθεον της ιστορίας με τα κατορθώματα στο παγκόσμιο κύπελλο του Μεξικού το 1986. Το σήκωσε με πέντε γκολ και πέντε ασίστ, ανάμεσα στα γκολ τα δυο με την Αγγλία θα έμεναν στην ιστορία. Τπ πρώτο το "χέρι του Θεού" και το δεύτερο σαν απάντηση για την κλοπή που τον κατηγόρησαν. 

Το 1990 προσπάθησε να κάνει το ακατόρθωτο μέσα στην Ιταλία, αλλά και οι Θεοί έχουν όρια.  Κατάφερε να προκαλέσει "εμφύλιο" ανάμεσα στους Ιταλούς όταν αναμετρήθηκε η Αργεντινή με την Ιταλία στην Νάπολι - "η Νάπολι δεν είναι Ιταλία", φώναζαν - αφού φρόντισε πριν το παιχνίδι να τονίσει τις αδικίες που υφίσταται ο φτωχός νότος από τον πλούσιο βορρά  -  αυτό δεν του το συγχώρησαν ποτέ και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος.

Το μουντιάλ του 1994 ήταν απλώς το κύκνειο άσμα ενός φτωχού ανθρώπου που έζησε και λατρεύτηκε σαν θεός και απλά δεν άντεξε...

Δεν θα ξαναβγεί ηγετική μορφή σαν τον Μαραντόνα στο ποδόσφαιρο - έλαμψε σε μια εποχή που δεν ήταν τόσο πολύ στραμμένα τα φώτα στο ποδόσφαιρο. Σε μια εποχή που οι σημερινοί σταρ, ίσως να έβαζαν τα κλάματα αν συναντούσαν τις τότε αγριότητες... 

Και για τα ναρκωτικά που τον κατηγόρησαν και τον κατηγορούν ακόμα,  απάντα ο ίδιος - " δεν έκανα κακό σε κανέναν, μόνο στον εαυτό μου." Ποσό κακό κάνουν οι  "καθαροί" στις μέρες μας.

Υ.γ.1 Μαζί με τον Μαραντονα έφυγε και η νιότη μας. Ίσως γι αυτό μας πονά διπλά ο χαμός του...

Υ.γ.2 Δυο βίντεο από κάτω - στο ένα οι μαγευτικές στιγμές του και στο άλλο πως ο θεός "λερώνεται" για να βοηθήσει τους ανθρώπους...

Υ.γ.3 και βάζω και τρίτο το αγαπημένο μου - το ζέσταμα πριν το παιχνίδι Μπαγερν - Νάπολι, Όποιος ξέρει από ποδόσφαιρο με το ζέσταμα, αυτό λέει "σας έχω όλους για τα αρχίδια μου" Αθάνατος...