"Μπήκε ο χειμώνας"

Μπήκε ο χειμώνας και ο κοσμάκης τα 'χει χάσει και αναπολεί τις παραλίες να μουλιάσει… Και τούτος ο φετινός χειμώνας είναι σκληρός, βαρύς και μας δείχνει τα δόντια του. Και βαρούν και οι σειρήνες και δως του πανικός για πέντε πόντους χιόνι. Σαν να βουλιάξαμε στο χιόνι. Και δως του ρεπορτάζ για το κακό που μας βρήκε, λες και το χιόνι είναι εξωγήινο, λες και δεν πέφτει από γεννησιμιού του κόσμου τούτου.

"Σαν τα χιόνια"

Πώς χαθήκαμε έτσι, ρε; Τελικά έχουν δίκιο αυτοί που λένε πως όταν αφήνεις κάτι, σε αφήνει και αυτό. Και πας μετά να το πιάσεις και σου φαίνεται ξένο. Ερημωμένο στέκεται τούτο το μπλογκ κοντά ένα μήνα. Απόπειρες έγιναν να γράψουμε έστω ένα χρόνια πολλά, καλή χρονιά, αλλά σαν να μην έβρισκα τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο.

"Κλειστό λόγω ψύχους"

Να κολλήσω καμία ταμπέλα «Κλειστό λόγω ψύχους» ή να το αφήσω έτσι; Άραγε να μην ενδείκνυται ο χειμώνας χωρίς θαλπωρή για τους «καλλιτέχνες»; Είναι δύσκολο πράγμα τελικά να μαζεύεις ξύλα. Τα πληγιασμένα και τα παγωμένα χέρια δεν ανταποκρίνονται στο πληκτρολόγιο.

"Χειμωνιάτικη ζεστασιά"

Ήρθαν και τα κρύα, τα χιόνια και το τρίξιμο των δοντιών. Δύσκολος ο χειμώνας. Έχει και αυτές τις νύχτες τις ατελείωτες... Πάντα το σκοτάδι έκανε τον άνθρωπο επιφυλακτικό. Νόμιζε πως το φως είναι η αλήθεια και μαζεύτηκε σαν τις μύγες γύρω του.

"Black Friday και σκατά να φας"

Δεν την έζησα την Black Friday και έχω σκάσει. Ήρθε και σε μας η αμερικανιά τούτη. Για κάτι απίθανες προσφορές, λέει, κάτι απίθανοι τύποι κάνουν ουρές και ξεχύνονται σαν τα ζα. Να σταθώ και γω στην ουρά να νιώσω την ηδονή του κοπαδιού, έστω για μια φορά...

"Η επιστροφή"

Λόγοι ανωτέρας βίας μάς ανάγκασαν να κατεβάσουμε τα ρολά. Ξεχάσαμε, βλέπω, και να γράφουμε. Καινούριο πληκτρολόγιο, αλλά τα πλήκτρα δύσκολα πατιούνται. Τα κοιτάς, τα ξανακοιτάς, αλλά γραφή δεν βγαίνει. Να ακούσω κάνα τραγούδι; Να πω κάνα τραγούδι χαρωπό; Να πιάσω κάνα σκοπό βαρύ, μελαγχολικό σαν τον καιρό;

"Τσαγκαροδευτέρα"

Τσαγκαροδευτέρα σήμερα, μεγάλη η χάρη της! Με στραβομούτσουνα ξυπνάει ο κόσμος να πάει στη δουλειά του – όσοι έχουν πια... Μια ξινίλα τη βλέπεις να υπάρχει γύρω σου. Κάτι φάτσες πρωινές βλέπεις και λες παναγιά μου – που πάνε, ρε, όλοι τούτοι;

''το χαλί και το πληκτρολόγιο''

Έκατσα ν στρώσω ένα χαλί χθες γιατί πάγωσα δω πάνω. Άμα δεν είναι χαλί μαγικό, τι μας το λες θα μου πείτε; - τι μας νοιάζουν τα χαλιά σου και η γέρικη παραξενιά σου; Εγώ θα το πω και ας μην είναι χαλί μαγικό.