"Η επιστροφή"

Λόγοι ανωτέρας βίας μάς ανάγκασαν να κατεβάσουμε τα ρολά. Ξεχάσαμε, βλέπω, και να γράφουμε. Καινούριο πληκτρολόγιο, αλλά τα πλήκτρα δύσκολα πατιούνται. Τα κοιτάς, τα ξανακοιτάς, αλλά γραφή δεν βγαίνει. Να ακούσω κάνα τραγούδι; Να πω κάνα τραγούδι χαρωπό; Να πιάσω κάνα σκοπό βαρύ, μελαγχολικό σαν τον καιρό;

Μα έτσι δεν ζει και ο άνθρωπος συνήθως; Σαν η ζωή να είναι ένα ταξίδι, μια ευθεία γραμμή, χωρίς λακκούβες, παρακάμψεις, στάσεις και αλλαγές προορισμού. Αλλά τα απρόοπτα κάνουν τη ζωή μοναδική. Και πολλές φόρες μια μικρή αναποδιά είναι πολύ καλύτερη από ένα βαρετό ταξίδι.

Η ζωή κανέναν δεν αφήνει χωρίς να του δείξει το δρόμο. Θα βρει τρόπο να μιλήσει και στον πιο κουφό, θα βρει τρόπο να ξυπνήσει και τον πιο κοιμισμένο. Αλλά συνήθως, απορροφημένοι από την καθημερινότητα, θα αποστρέψουμε για λίγο το βλέμμα και μετά θα συνεχίσουμε να ζούμε με το βλέμμα καρφωμένο στις ράγες.

Προγραμματισμένοι και μακροπρόθεσμα χαμένοι, λοιπόν. Ευλογημένοι είναι αυτοί που μέσα από τις δυσκολίες του ταξιδιού πιάνουν τα βαθύτερα νοήματα της ζωής. Δεν είμαστε μονάχα στομάχια και πρόθυμοι κουβαλητές. Είμαστε ταξιδευτές, είμαστε οδοιπόροι, σε ένα ταξίδι μοναδικό για τον καθένα.

Και δυστυχώς δεν μπορούμε να κουβαλάμε πολλά και πολλούς σε αυτό το ταξίδι – αλλά ποιος διαλέγει συντρόφους πια; Ποιος αφήνει πράγματα πίσω του; Ποιος μπορεί να γίνει ελαφρύς γι' αυτό το ταξίδι; Ποιος μπορεί να έχει προορισμό και να μην έχει προορισμό; Ποιος μπορεί να υμνεί και να δοξολογεί τη ζωή ακόμα και όταν τον οδηγεί σε κακοτράχαλους δρόμους;

Είπαμε, δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος για να ζήσει. Μα δεν θέλει και τίποτα. Περίεργο ον ο άνθρωπος, περίεργο τραίνο η ζωή. Άντε να βρεις άκρη, έτσι; Πάντως στα προγραμματισμένα και ασφαλή ταξίδια, εκεί δηλαδή όπου ο άνθρωπος προχωρεί με το βλέμμα συνέχεια καρφωμένο στο δρόμο, κάνει συγκεκριμένες στάσεις και αποφεύγει οτιδήποτε πιστεύει ότι θα τον καθυστερήσει ή θα τον βγάλει από το δρόμο του. Εκεί συνήθως, όταν τελειώνει ο δρόμος, κοιτάζει πίσω του και βλέπει μια ευθεία γραμμή – μια μονοτονία...

Πέφτει και τούτη η βροχή - χειμωνιάτικη τώρα, διαφορετική. Φέρνει τα κρύα, τα χιόνια, τους παγερούς αγέρηδες. Φέρνει και αυτά που ζεσταίνουν τις μοναχικές καρδιές πιότερο από τις κενές φάτσες.

Γίνομαι πιο χαρούμενος το χειμώνα. Να φταίει άραγε που δεν πολυανεβαίνει κόσμος στην σπηλιά; Να φταίει άραγε που κάθομαι με τις ώρες μπροστά στη φωτιά και γελώ; Να φταίει άραγε που πιστεύω πως το να μαζεύεις ξύλα είναι μια πολύ σημαντική υπόθεση; Να φταίει άραγε που το χειμώνα οι νύχτες είναι μεγαλύτερες από τις μέρες και δοκιμάζεται πιο πολύ ο άνθρωπος;

Όπως και να 'χει, ο χειμώνας ήρθε και θέλω πάλι να τον χαρώ. Είναι δύσκολος ο χειμώνας δω πάνω στις σπηλιές και ίσως να μην μπορώ να γράφω τόσο συχνά. Μα θα μαζεύω, όπως η μέλισσα το κερί και την άνοιξη θα αφήσω να μιλήσει ο χειμώνας από μέσα μου...

Υ.Γ. Ακούω τον άνεμο έξω, σαν να φωνάζει δυνατά, όταν περνά μέσα από τις φυλλωσιές των δέντρων. Σαν να θέλει να πει: «να ζεις σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά ταυτόχρονα να ζεις και για το αύριο…»