Καλό μήνα σου λέει ο άλλος, κάτι είναι και αυτό. Με ευχές ακόμα πιστεύουν πως θα ξορκίσουν το κακό. Ποιο είναι όμως το κακό; Έλα μου ντε! Βγήκε κι ένας ήλιος σήμερα, αλλά ακόμα και αυτός ο παλιός θεός και να θέλει δεν μπορεί να σταματήσει την έλευση του χειμώνα.
Ήρθε και το κρύο, ο πιο πιστός σύντροφος του χειμώνα. Mαζί του θα φέρει και το τρίξιμο των δοντιών. Δεν το θέλει αυτό ο άνθρωπος. Χαλάει λέει τα δόντια του, αλλά αφού δεν χαμογελάει πια, τι τον νοιάζει; Αλλά έτσι δεν είμαστε; Προσπαθούμε να αλλάξουμε πράγματα που δεν μπορούμε και πράγματα που μπορούμε τ’ αφήνουμε να μας ταλανίζουν, να μας «σκοτώνουν» καθημερινά.
Η ζωή ολάκερη κατάντησε μια συνήθεια – μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία. Κακό πράγμα η συνήθεια, καμία σχέση με το γούστο. Το πρώτο το κάνεις γιατί πρέπει να το κανείς και το δεύτερο γιατί θέλεις να το κάνεις. Θυμηθείτε, παιδιά, πώς μας άρεσε το παιχνίδι. Γιατί η ζωή να μην είναι ένα ατελείωτο παιχνίδι;
Δεν παίζουμε αρκετά, δεν γελούμε αρκετά και χαιρόμαστε σπάνια. Αρνηθήκαμε το καλύτερο παιχνίδι μας για μια σοβαροφάνεια. Δεν είμαστε άνθρωποι με γούστο πια. Θεοποιήσαμε τη συνήθεια, όλη μας η ζωή στοιβαγμένη σε μια άθλια καθημερινότητα.
Ο Ήλιος όμως σήμερα φέρνει μια διαφορετική μέρα από τη χθεσινή. Με μικρές ή μεγάλες αλλαγές η φύση προσπαθεί να μας θυμίζει πως η ζωή χωρίς αλλαγές είναι κενή ζωή, μίζερη ζωή. Και εμείς φοβόμαστε ν’ αλλάξουμε πλευρό, μην χάσουμε τον ήσυχο ύπνο μας.
Μια κοπιαστική μέρα, έλεγαν παλιά, χρειάζεται έναν ήσυχο ύπνο. Μήπως όμως, τελικά, μια ντροπιαστική μέρα χρειάζεται έναν λυτρωτικό ύπνο;
Παρατηρούμε πια τις αλλαγές γύρω μας; Οι κινήσεις γίνονται από συνήθεια ή από θέληση για ζωή; Ευγνωμονούμε τη ζωή κάθε πρωί που ξυπνάμε; Ή τρέχουμε να προλάβουμε από συνήθεια; Ήμαστε με τους δημιουργούς; Ή απλοί διεκπεραιωτές; Έχουμε δική μας ζυγαριά για τα ναι και τα όχι μας;
Πίνω τον καφέ τώρα και σκέπτομαι αυτό που είπε ένας φίλος προχθές: «μας κούρασες μωρέ, όλα μίζερα σου βγαίνουν!» Μα μπορεί ο άνθρωπος άραγε να γράφει χαρωπά; Θα υπάρχουν συγγραφείς στον παράδεισο; Ή θα έχουν μαζευτεί όλοι στα καζάνια της κολάσεως; Άσε που περνάω και ωραία, όταν γράφω. Περνάω στην απέναντι όχθη, εκεί, με τους δημιουργούς.
Αυτοί με διώχνουν γρήγορα, αλλά εγώ ξανατρυπώνω. Ίσως βαρεθούν να με διώχνουν και μείνω και γω στους δημιουργούς, χωρίς να έχω θέση. Δεν σε διαβάζει και κανείς μου λένε, άλλη μια ένδειξη πως δεν «πουλάς». Μετά θάνατον θα δικαιωθώ, τους λέω, και σαν να γέλασαν σήμερα μου φάνηκε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου