"Σκόρπιες σκέψεις"

Να κοιτάς ένα τετράδιο με φύλλα κενά και να ψάχνεις τι να γράψεις, μου φαίνεται πιο ανθρώπινο. Να κάθεσαι ανάμεσα στα πλήκτρα και σε μια σελίδα άσπρη, κενή, μού φαίνεται πιο καταδικασμένο στην αποτυχία. Αλλά σάμπως δεν είναι εύκολο να αποτύχει ένα γραπτό; Και τελικά επιτυχημένο γραπτό είναι αυτό που κρεμιέται στα μανταλάκια; Ή αυτό που μένει θαμμένο;

 Επιτυχημένο γραπτό είναι αυτό που αρέσει στο φιλοθεάμον κοινό; Ή αυτό που δεν αγγίζει το κοινό, αλλά έχει μέσα, λίγο από το «αίμα» του δημιουργού; Και τι πιο συναρπαστικό να διαβάζεις κάτι που μέσα του υπάρχουν κηλίδες αίματος; Ένα μακρόσυρτο ουρλιαχτό ν’ ακούγεται μέσα από το γραπτό, μια κραυγή αγωνίας για έναν κόσμο που φεύγει και για έναν άλλον που έρχεται.

Στην εποχή μας, που όλα είναι βιαστικά, ρηχά, μικρά, τα έργα τέχνης πρέπει να είναι έτσι φτιασιδωμένα για να κάθονται καλά στα μανταλάκια. Αν δεν μπορεί να κρεμαστεί σωστά ένα έργο, θα μείνει στην προεπισκόπηση. Αν ενοχλεί πολύ το κοινό, επίσης θα πάρει θέση στη γωνιά των άγνωστων δημιουργημάτων.

Ποιος διαβάζει ποιητές, θα μου πεις; Πού καιρός για τέτοια στην εποχή μας; Ο χρόνος είναι πολύτιμος και δεν επιτρέπεται σε ένα γραπτό ν’ απαιτεί από τον αναγνώστη να σκεφτεί. Στις μέρες μας όποιος σκέφτεται πολύ, βγαίνει χαμένος. Και ο δημιουργός, που από μια εσωτερική ανάγκη σκέφτεται φωναχτά, αυτός βγαίνει πιο πολύ χαμένος.

Μάθαμε να αγαπάμε τις μικρές αλήθειες και τα μεγάλα ψέματα. Μεγαλώσαμε, αλλά εύκολα ακόμα διαβάζουμε παραμύθια. Δεν φοβόμαστε τους δράκους, αλλά δεν περνάμε και από τον καθρέπτη προτού πέσουμε για ύπνο. Συνηθίσαμε τους κακούς λύκους στα παραμύθια, αλλά στην πραγματική ζωή δεν ξεμακραίνουμε εύκολα από το κοπάδι...

Θέλουμε τους δημιουργούς στα μέτρα μας, θέλουμε το βιβλίο να εγγυάται μονάχα ευχάριστο ύπνο. Όσο πιο εύκολα μας παίρνει ο ύπνος, τόσο πιο καλό είναι το βιβλίο και πρόθυμα το προτείνουμε και σε άλλους.

Και άμα πέσει κατά λάθος στα χέρια μας κάνα βιβλίο βαρύ, που φέρνει ανήσυχο ύπνο, εύκολα το πετάμε κι ανοίγουμε την τηλεόραση. Εκεί είναι η τέχνη μας, εκεί είναι το υπνωτικό μας, εκεί συνειδητά όλα είναι μικρά. Εκεί, ίσως υποσυνείδητα, ο μέσος άνθρωπος να εκδικείται ολάκερη τη δημιουργία. Αν δεν μπορώ εγώ να φτιάξω κάτι μεγάλο, θα τα μικρύνω όλα γύρω μου.

Αυτό γράφει πάνω στο χάρακα, που με αυτόν μετριέται η τέχνη στις μέρες μας. Μια τέχνη ανήμπορη να σταματήσει την κατρακύλα μας – ίσως ακόμα και να μας σπρώχνει προς τα κάτω. Ούτε καταραμένη, μα ούτε ευλογημένη – απλά κατάλληλη για τα μανταλάκια κρεμασμένη…

 Θέλουμε το πρωί να είμαστε φρέσκοι και ζωηροί για να λάβουμε και πάλι θέση στον  αγώνα ταχύτητας – ένα αγώνα μάταιο, αφού εκεί απουσιάζει η τέχνη, η ζωή και ο άνθρωπος…