Ο ερημίτης μιλάει... Ψέματα! Με ποιον να μιλήσει; Ποιος ακούει ερημίτες πια; Ίσως μιλάει από μέσα του, ίσως να μιλάει φωναχτά. Αναχωρητές είναι και οι ερημίτες. Κάποτε αναχωρούσαν και πήγαιναν σε δύσβατα μέρη, όπου έψαχναν το Θεό – μα τώρα ψάχνουν τον άνθρωπο. Συνήθισαν να μιλούν μονάχοι τους και να ψάχνουν μονάχοι τους.
Είδος προς εξαφάνιση ο ερημίτης, σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι έμαθαν να φοβούνται τη μοναξιά τους. Προτιμούν να μένουν στάσιμοι, περιτριγυρισμένοι από ξένους παρά να προσπαθήσουν να ανακαλύψουν τον εαυτό τους μακριά από τους πολλούς – αυτούς που διαλαλούν πως ο άνθρωπος είναι πλασμένος να ζει μέσα σε κοπάδια. Αυτούς που δηλητηριάζουν παιδικές ψυχές, λέγοντάς τους πως όποιος φεύγει από το κοπάδι, τον τρώει ο λύκος. Ένας λύκος είναι και ο ερημίτης, ένα λαβωμένο θεριό που βρήκε μια σπηλιά και χώθηκε να γλείψει τις πληγές του.
Από το χέρι του σφαγέα χάνονται τα πιο πολλά ζωντανά, αλλά μας μαθαίνουν να φοβόμαστε τους λύκους…
Δεν σου γυρεύω να με καταλάβεις – ποιος με κατάλαβε, άραγε, ποτέ;
Δεν σου ζητάω να μ’ ακολουθήσεις – πάντα θα πορεύομαι μόνος μου.
Μα κάπου κάπου να με σκέφτεσαι, τότε που όλοι θα με ‘χουν ξεχάσει.
Πώς θα ‘ναι να ζω ξεχασμένος; Χωρίς συντροφιά προχωράω κατάμονος.
Τα βράδια η μοναξιά σε βαραίνει διπλά.
Γιατί δεν με κράτησε κανείς; Κι ας μην το ήθελα....
Γιατί δεν μ’ αγάπησε κανείς; Γιατί άδειασαν όλα γύρω μου;
Υ.Γ. Ένα «ποίημα» από τα παλιά αφήνω δω – δεν μοιάζει για ποίημα, όμως, όπως κι εγώ δεν είμαι ποιητής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου